ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ – ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ως επετειακό κομμάτι της σημερινής θεωρώ πιο αντιπροσωπευτικό την εξομολόγηση του οδηγού του τανκ που εισέβαλε στο Πολυτεχνείο (TO BHMA)καθώς και την υπόλοιπη σειρά άρθρων του κυριακάτικου βήματος της 9/11/03 που μαρτυρούν το μακελειό εκείνης της εποχής. Τελικά την ιστορία της Ελλάδας μας την μαθαίνω καλύτερα διαβάζοντας εφημερίδα παρά από το σχολείο.

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ-ΣΟΚ

O ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ-ΟΔΗΓΟΣ TOY TANK που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου σπάει τη σιωπή του και μιλάει πρωτη φορα για το μακελειο της 17ης Νοεμβρίου 1973

Και ενα πολυ καλο κειμενο που ποσταρε ο χρηστης voleftis απο το βημα με την μαρτυρια του ανθρωπου που οδηγουσε το τανκς νομιζω οτι πρεπει ολοι να το διαβασουμε :

O ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ-ΟΔΗΓΟΣ TOY TANK που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου σπάει τη σιωπή του και μιλάει πρωτη φορα για το μακελειο της 17ης Νοεμβρίου 1973



«ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΓΙ' AYTO ΠΟΥ HMOYN, ΓΙ' AYTO ΠΟΥ EKANA. Τότε αισθανόμουν ότι έκανα κάτι καλό, κάτι μεγάλο. Στους "μαυροσκούφηδες", στο Γουδί, είχα γίνει ο ήρωας που διέλυσε τους εχθρούς της πατρίδας, τα "παλιοκουμμούνια", όπως λέγαμε τότε τους φοιτητές. Αυτά μου έλεγαν, αυτά πίστευα. Τι περιμένεις!.. Ούτε μια εφημερίδα δεν είχα διαβάσει μέχρι τότε. Είχα γίνει και εγώ φασίστας. Μέχρι που μπήκα μέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής μου. »



1973-2003. Ο A. Σκευοφύλαξ, ο έφεδρος στρατιώτης του τεθωρακισμένου άρματος που εισέβαλε στο Πολυτεχνείο, σπάει την τριαντάχρονη σιωπή του και αποκαλύπτει όσα συνέβησαν τη μαύρη νύχτα που σημάδεψε τη σύγχρονη ελληνική ιστορία και στιγμάτισε για πάντα τη ζωή του. «Ντρέπομαι γι' αυτό που ήμουν, γι' αυτό που έκανα» λέει στην εκ βαθέων εξομολόγησή του. Μια στιγμή, μια ζωή. Στη «μία και μοναδική φορά» που δέχθηκε να ξύσει «τις πληγές του παρελθόντος», όπως λέει σε μια αποστροφή του λόγου του ο κ. Σκευοφύλαξ, περιγράφει λεπτό προς λεπτό τη στρατιωτική επιχείρηση της χούντας, η οποία ξεκίνησε λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 16ης Νοεμβρίου με την έξοδο των τανκς στους δρόμους της Αθήνας και ολοκληρώθηκε στις 3.30 το πρωί της 17ης Νοεμβρίου, με την αιματοβαμμένη εισβολή στο Πολυτεχνείο. Στη σπάνια μαρτυρία του ο κ. Σκευοφύλαξ μνημονεύει τις δραματικές στιγμές που εκτυλίχθηκαν στους δρόμους της Αθήνας, τις ειρηνικές εκκλήσεις των φοιτητών που ηχούσαν στα αφτιά του σαν «κραυγές εχθρών της πατρίδας». Τις διαταγές των αδίστακτων στρατιωτικών που πίστεψε ότι ήταν «πατριώτες». Θυμάται - τότε με χαρά, τώρα με θλίψη - τον πόνο των φοιτητών που είδαν το όνειρό τους να τσαλακώνεται κάτω από τις ερπύστριες που ο ίδιος έθεσε σε κίνηση, τον τρόμο που ακολούθησε από τις λυσσαλέες επιθέσεις των αστυνομικών. Το απαράμιλλο θάρρος του φοιτητή που γύρισε και του είπε: «Τι κατάλαβες τώρα που μπήκες μέσα;». Την οργή που του προκάλεσε και λίγο έλειψε να τον οδηγήσει σε εν ψυχρώ δολοφονία. «Αυτός ο φοιτητής δεν ξέρει πόσο τυχερός στάθηκε εκείνη τη στιγμή... Αν έλεγε μια κουβέντα ακόμη, θα τον σκότωνα»! Οι λέξεις βγαίνουν με δυσκολία. Σε αυτή τη συνέντευξη του κ. A. Σκευοφύλακος μιλούν δύο πρόσωπα: ο 20χρονος έφεδρος στρατιώτης και ο 50χρονος βιοπαλαιστής. Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνει, ακόμη και σήμερα, για μια ενέργεια που τον κατέστησε αρνητικό πρωταγωνιστή στην κρισιμότερη στιγμή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Μια στιγμή, μια αιωνιότητα. Μετά την απόλυσή του από τον στρατό, ο A. Σκευοφύλαξ θα μοχθήσει για να ζήσει. «Στο μεροκάματο η ζωή μου άλλαξε 180 μοίρες. Εμένα που μου έμαθαν να μισώ τους κομμουνιστές, ψήφισα δύο φορές το KKE». Στα 30 του θα παντρευτεί, θα αποκτήσει παιδιά. Ζώντας σε μια γειτονιά των νοτίων προαστίων, όλα αυτά τα χρόνια αποφεύγει να μιλάει για τα γεγονότα εκείνης της νύχτας. Οσες φορές θα τον ρωτήσουν «τι σχέση έχεις με τον "πορτάκια" του Πολυτεχνείου;», θα μιλήσει για «μακρινό ξάδελφο που σκοτώθηκε σε τροχαίο»! Στη γυναίκα του θα ανοίξει την καρδιά του ύστερα από χρόνια. Στα τρία παιδιά του δεν το έχει αποφασίσει ακόμη. «Είμαι ένας άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ 20 χρόνων. Ο έφεδρος στρατιώτης A. Σκευοφύλαξ σκοτώθηκε σε τροχαίο»!



1973-2003. Τριάντα χρόνια μετά, ο άνθρωπος που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου θα πει για τους φοιτητές, τους νέους και τους εργαζομένους που αγωνίστηκαν για την πτώση της χούντας: «Είχαν μεγάλη ψυχή. Ηταν παλικάρια». Ο κ. Σκευοφύλαξ δεν θα ξεχάσει τη φοιτήτρια που τραυματίστηκε κατά την εισβολή του τανκ, την καθηγήτρια σήμερα του Πανεπιστημίου Αθηνών κυρία Πέπη Ρηγοπούλου. «Θα ήθελα να τη δω, να της πω... Δεν τολμάω όμως. Τα λόγια δεν σβήνουν τις πράξεις».

«O στρατιώτης A. Σκευοφύλαξ σκοτώθηκε σε τροχαίο»
«Στο μεροκάματο η ζωή μου άλλαξε 180 μοίρες. Εργάτης κατάλαβα ότι δεν μπορώ να έχω τα ίδια αιτήματα με τους εργοδότες. Εμένα που μου έμαθαν να μισώ τους κομμουνιστές, ψήφισα δύο φορές KKE»!



«Την ημέρα εκείνη ήμουν υπηρεσία. Στον στρατό είχα δέκα μήνες. Ημουν εκπαιδευτής στο Κέντρο Τεθωρακισμένων, στο Γουδί. Τότε οι "μαυροσκούφηδες" ήταν σώμα επιλέκτων. Πήγα εθελοντικά. Μόλις άρχισαν τα επεισόδια, μπήκαμε επιφυλακή. "Οι κομμουνιστές καίνε την Αθήνα" μας έλεγαν και εμείς τους πιστεύαμε. Θυμάμαι στο στρατόπεδο κάποιοι είχαν ραδιοφωνάκια και ακούγαμε στα κρυφά τον σταθμό του Πολυτεχνείου. "Παλιοκουμμούνια" θα καλοπεράσετε!" λέγαμε».

Στα 20 χρόνια του ο A. Σκευοφύλαξ βρέθηκε στη δίνη του κυκλώνα, στην επίλεκτη ομάδα του Σώματος των Τεθωρακισμένων κατέπνιξε την εξέγερση των φοιτητών. «Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 16ης Νοεμβρίου, η ίλη μου πήρε εντολή να ετοιμαστεί για έξοδο. Αποφασίστηκε να βγουν πέντε δικά μας άρματα, κάτι γαλλικά AMX30. Εγώ ήμουν οδηγός στο πρώτο άρμα που βγήκε στον δρόμο». Στο ίδιο άρμα βρίσκονταν ο αξιωματικός Μιχάλης Γουνελάς, ως επικεφαλής, ο ανθυπασπιστής Λάμπρος Κωνσταντέλλος, ως οδηγός εδάφους, ο λοχίας Στέλιος Εμβαλωμένος και ο Γιάννης Τίρπας.

«Στη 1.15 το πρωί της 17ης Νοεμβρίου φτάσαμε στη διασταύρωση των λεωφόρων Αλεξάνδρας και Κηφισίας. Λίγο αργότερα διασχίζαμε την Αλεξάνδρας, όταν στο ύψος του IKA, στη στάση Σόνια, σταματήσαμε γιατί ο δρόμος ήταν κλειστός. Υπήρχαν οδοφράγματα, φωτιές και ακινητοποιημένα λεωφορεία. Με διάφορες μανούβρες αριστερά - δεξιά, μπρος πίσω, άνοιξα τον δρόμο και προχωρήσαμε» θυμάται ο κ. Σκευοφύλαξ. Ο δρόμος για τα τανκς ήταν ανοιχτός πλέον προς το Πολυτεχνείο. «Οταν φτάσαμε στη διασταύρωση της λεωφ. Αλεξάνδρας και της οδού Πατησίων, μας έδωσαν εντολή να σταματήσουμε. Εκεί, στην πλατεία Αιγύπτου, μείναμε περίπου μία ώρα. Ο κόσμος θυμάμαι ότι μας φώναζε "είμαστε αδέλφια, είμαστε αδέλφια". Εγώ ήθελα να τους φάω. Τους έβλεπα σαν παράσιτα»!

Την έξοδο των τανκς από το Γουδί θα πληροφορηθούν οι Αθηναίοι από τον εκφωνητή του Πολυτεχνείου, τον Δημήτρη Παπαχρήστο. Παρά τις παρεμβολές της ΚΥΠ, το ραδιόφωνο των εξεγερμένων φοιτητών θα μεταφέρει στους Αθηναίους τον ανατριχιαστικό συριγμό από τις ερπύστριες των τανκς. Ο εκφωνητής απευθύνει έκκληση στα «στρατευμένα νιάτα» να μη χτυπήσουν. «Δεν θα χτυπήσουν τα παιδιά, τα αδέλφια μας οι φαντάροι, το φρούριο της ελευθερίας, το μόνο μέρος της Ελλάδας που είναι ελεύθερο. Δεν έχουμε όπλα. Προτάσσουμε μόνο ανοιχτά τα στήθη μας. Λαέ της Αθήνας, όλοι μαζί το σύνθημα: λαός και στρατός μαζί. Δεν θα χτυπήσει ο στρατός!».

Με νεότερη εντολή των στρατιωτικών που κατευθύνουν την επιχείρηση «Εκκένωσις του Πολυτεχνείου» τα πέντε τανκς προωθούνται προς το Μουσείο. H ώρα της αιματοβαμμένης επέμβασης πλησιάζει. «Μας είπαν να πάμε κοντά στο Πολυτεχνείο, αλλά όχι μπροστά στην πόρτα. Αυτό κάναμε. Σταματήσαμε λίγα μέτρα πιο πέρα». Στη θέα των τανκς εκατοντάδες φοιτητές πλησιάζουν στην πύλη, ανεβαίνουν στα κάγκελα, φωνάζουν συνθήματα συναδέλφωσης.

Με διάφορους απειλητικούς ελιγμούς και μαρσαρίσματα που ακούγονται σαν κανονιές, οι οδηγοί των τανκς προσπαθούν να κάμψουν το ηθικό των φοιτητών. Ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου απευθύνει νέα έκκληση να αποφευχθεί η αιματοχυσία. «Οι φαντάροι δεν ανήκουν στη χούντα. H χούντα στηρίζεται στο μέταλλο, στηρίζεται στα τανκς, στο σίδερο. H καρδιά των φαντάρων έχει τον ίδιο παλμό με τη δικιά μας. Αγαπάτε τους φαντάρους. Ελληνικά στρατευμένα νιάτα, ο λαός δεν σας κρατάει κακία. Ξέρει ότι είστε μαζί μας».



H ώρα έχει πάει 2 το πρωί. «Φτάνοντας μπροστά στην πόρτα, έστριψα το άρμα προς το Πολυτεχνείο, με γυρισμένο το πυροβόλο προς τα πίσω. Θυμάμαι ότι σηκώθηκα από τη θέση μου και εγώ και το άλλο πλήρωμα. Δεκάδες φοιτητές κρέμονταν από τα κάγκελα, ενώ εκατοντάδες βρίσκονταν στον προαύλιο χώρο. Εδειχναν πανικόβλητοι». Ο κ. Σκευοφύλαξ φέρνει στη μνήμη του τα φοβισμένα πρόσωπα των συνομηλίκων του που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο. Χαμηλώνει το βλέμμα του. «Και εγώ, να σκεφτείς ότι τους έβλεπα σαν μαμούνια που ήθελα να τα φάω»!

Με ολοένα μεγαλύτερη ένταση και αγωνία οι φοιτητές φωνάζουν προς τους στρατιώτες «είμαστε αδέλφια, αφήστε τα άρματα», ενώ ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου καλεί το πλήθος να δείξει αυτοσυγκράτηση. «Απομονώστε τους προβοκάτορες. Δεν έχουμε να μοιράσουμε τίποτα με το στρατό. Δεν θέλουμε να χυθεί ελληνικό αίμα». Ο Δημήτρης Παπαχρήστος ψάλλει τον εθνικό ύμνο. Το ίδιο κάνουν και οι χιλιάδες νέοι που βρίσκονται στο Πολυτεχνείο.

Ενα τέταρτο πριν από τις 3 το πρωί οι στρατιωτικοί δίνουν προθεσμία λίγων λεπτών στους φοιτητές για να αποχωρήσουν από το Πολυτεχνείο, να παραδοθούν. Κάποιοι από τους φοιτητές που θέλουν να αποχωρήσουν δοκιμάζουν να απασφαλίσουν την κεντρική πύλη. Δεν τα καταφέρνουν. Πίσω από την πύλη είναι σταθμευμένο ένα αυτοκίνητο Μερτσέντες που μπλοκάρει το άνοιγμά της. Ο επικεφαλής των τεθωρακισμένων αρμάτων εκνευρίζεται. Οργισμένος φωνάζει: «Τσογλάνια, ρεζιλεύετε το στράτευμα!» και δίνει σήμα για την επέλαση του άρματος.

«Τότε ήρθε ο οδηγός εδάφους του άρματος και μου λέει: "Θα μπούμε μέσα, θα ρίξουμε την πύλη. Ετοιμάσου!"» λέει ο κ. Σκευοφύλαξ. «Πήρα θέση και ξεκίνησα. Δεν έβλεπα πολλά πράγματα, δεν είχα καλό οπτικό πεδίο, γιατί κοιτούσα πλέον από τη θυρίδα του άρματος. Δέκα εκατοστά πριν από την πόρτα, σταμάτησα. Σταμάτησα σκόπιμα. Αυτό φαίνεται στο βίντεο της εποχής. Στο φρενάρισμα, οι φοιτητές τρομαγμένοι έφυγαν προς τα πίσω. Αν έμπαινα με ταχύτητα, θα σκότωνα δεκάδες άτομα που εκείνη τη στιγμή ήταν κρεμασμένα στα κάγκελα».

Λίγα λεπτά αργότερα ο A. Σκευοφύλαξ θα μαρσάρει δυνατά. Ο δυνατός προβολέας του τανκ σκοπεύει την πύλη. «H καγκελόπορτα έπεσε αμέσως. Πίσω από τη σιδερένια πύλη ήταν σταθμευμένο το Μερσεντές το οποίο είχαν βάλει εκεί οι φοιτητές για να φράξουν την είσοδο. Το έκανα αλοιφή. H αριστερή ερπύστρια το έλιωσε. Με το που έπεσε η πύλη του Πολυτεχνείου εισέβαλαν οι αστυνομικοί για να συλλάβουν τους φοιτητές. Λίγο αργότερα κατέβηκα και εγώ από το άρμα και μπήκα στον χώρο του Πολυτεχνείου. Δεν υπήρχε νεκρός. Θα μπορούσε όμως και να υπάρχουν νεκροί» λέει με μοναδική ειλικρίνεια.

Στο εσωτερικό του Πολυτεχνείου επικρατεί πανδαιμόνιο. Διαφωτιστική είναι η περιγραφή που δίνει ο εισαγγελέας Δημήτρης Τσεβάς στην έκθεση που συνέταξε το 1974 για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου: «Εντρομοι και εμβρόντητοι οι σπουδασταί κυριεύονται από την ενώπιον του εσχάτου κινδύνου φοβεράν αγωνίαν. Υπό την πίεσιν πλήθους ανθρώπων καταρρίπτεται τμήμα των προς την οδόν Στουρνάρη κιγκλιδωμάτων. Και διά του δημιουργηθέντος ανοίγματος εξέρχονται οι σπουδασταί κατά μάζας. Νέον, όμως, δι' αυτούς αρχίζει μαρτύριον. Υβρεις κατ' αυτών εκτοξεύονται και καταδιωκόμενοι βαναύσως κακοποιούνται».

Οπως αναφέρει ο κ. Σκευοφύλαξ, «αστυνομικοί κυνηγούσαν και χτυπούσαν τους φοιτητές όπου τους έβρισκαν. Αν δεν ήταν οι ΛΟΚατζήδες να τους σταματήσουν - θυμάμαι ότι πολλές φορές πιάστηκαν στα χέρια μαζί τους - δεν ξέρω και γω τι θα γινόταν». Λίγο αργότερα οι στρατιώτες σχηματίζουν έναν διάδρομο για να περάσουν ασφαλείς οι φοιτητές. Για το θέμα αυτό, στο πόρισμα Τσεβά υπογραμμίζεται χαρακτηριστικά: «Εμπροσθεν μεν της πύλης του Πολυτεχνείου δημιουργείται διάδρομος υπό των στρατιωτών μέσω του οποίου διέρχονται οι εξερχόμενοι, κατευθυνόμενοι προς την οδόν Τοσίτσα, εντός δε του Πολυτεχνείου βοηθούν, προστατεύουν και εις τους ώμους των πολλούς αδυνάτους κρατούν διά να δυνηθούν να υπερπηδήσουν το υψηλόν κιγκλίδωμα. Και επεισόδια μεταξύ στρατιωτικών και αστυνομικών λαμβάνουν χώραν εν τη προσπαθεία των πρώτων να προστατεύσουν τους φοιτητάς από το διωκτικόν μένος των άλλων».

Μέσα στο Πολυτεχνείο ο A. Σκευοφύλαξ είδε πολλούς τραυματίες και ίσως, όπως λέει, και νεκρούς. «Στο προαύλιο του Πολυτεχνείου ήταν πολύ χτυπημένοι, θυμάμαι ότι είδα πολλούς τραυματίες, ενώ τρεις-τέσσερις ήταν σωριασμένοι κάτω, ακίνητοι. Δεν ξέρω αν ήταν νεκροί. Δεν κοίταξα να δω. Κάποια στιγμή ένας φοιτητής όρμησε κατά πάνω μου και μου είπε: "Τι κατάλαβες τώρα που μπήκες;". Αφήνιασα. Εβγαλα το πιστόλι και προτάσσοντάς το γύρισα και του είπα ουρλιάζοντας: "Σκάσε, ρε κωλόπαιδο, μη σε καθαρίσω". Αυτός ο φοιτητής δεν ξέρει πόσο τυχερός στάθηκε εκείνη τη στιγμή... Αν έλεγε μια κουβέντα παραπάνω, θα τον σκότωνα! Τέτοιος ήμουν. Ενας φασίστας».





Παρά τον πόνο τους, οι φοιτητές θα δείξουν μεγαλείο ψυχής απέναντι στον στρατιώτη που ισοπέδωσε το όνειρό τους. Αδιάψευστη απόδειξη, η μαρτυρία του κ. Σκευοφύλακα: «Οπως περνούσαν οι φοιτητές θυμάμαι ότι έριχναν μέσα στο τανκ πακέτα τσιγάρα και ό,τι προμήθειες είχαν μαζί τους. Οταν γυρίσαμε στο Γουδί, το άρμα έμοιαζε με περίπτερο. Οσο σκέφτομαι ότι οι φοιτητές μας έδιναν σάντουιτς και τσιγάρα, μετά απ' όσα τους κάναμε... Δεν μπορώ να το συχωρέσω αυτό το πράγμα στον εαυτό μου. Σκέφτομαι τι πήγα και έκανα!..».

Την αναγνώριση των φοιτητών για ορισμένους από τους αξιωματικούς του στρατού και τους έφεδρους στρατιώτες θα διαπιστώσει αργότερα και ο εισαγγελέας: «Πολλοί αξιωματικοί και στρατιώται παρεμβαίνουν προς προστασίαν των φοιτητών. Και υπήρξε πηγαία και βαθειά η ευγνωμοσύνη πολλών εξ αυτών προς τους αγνώστους σωτήρας των, ως εις τας καταθέσεις των τούς αποκαλούν με συγκίνησιν»!

Εκατοντάδες φοιτητές καταφέρνουν να βγουν έξω από το Πολυτεχνείο, ξεχύνονται στους γύρω δρόμους, τρέχουν να φύγουν, να γλιτώσουν τη ζωή τους, καθώς γίνονται στόχος ελεύθερων σκοπευτών. «Απομακρυνόμενοι όμως του Πολυτεχνείου αγωνιώδεις τούς αναμένουν εκπλήξεις. Από παντού τους καταδιώκουν και τους χτυπούν. Εις την γωνίαν των οδών Τοσίτσα και Μπουμπουλίνας άνδρες της ΚΥΠ εν πολιτική περιβολή τους χτυπούν ανηλεώς και πυροβολούν κατ' αυτών, ενώ εις την ταράτσαν ενός των αυτόθι κτιρίων έχουν εγκαταστήσει πολυβόλον. Εις τας ταράτσας των γύρω κτιρίων επισημαίνονται ελεύθεροι σκοπευταί υπό του ιδίου Διευθυντού της Αστυνομίας να επιτελούν το φονικόν έργον των»!



Την ίδια στιγμή, όπως επισημαίνεται στην ίδια έκθεση, «ομάδες τραμπούκων και επικινδύνων τρωκτικών της γαλήνης του τόπου εκδηλώνουν το εγκληματικόν μένος των κατά των ατυχών σπουδαστών που κατά μάζας εξέρχονται του Πολυτεχνείου». Οι τραμπούκοι είναι άνδρες της ΕΣΑ, οι οποίοι δεν διστάζουν, μάλιστα, να κακοποιήσουν ακόμη και πανεπιστημιακό γιατρό, ο οποίος, μαζί με τη σύζυγό του, είχε σπεύσει να βοηθήσει τους ανυπεράσπιστους φοιτητές.

Στη συμβολή των οδών Πατησίων και Στουρνάρη «άνδρες εν πολιτική περιβολή, κραδαίνοντες ρόπαλα, εξήλθον από ομάδα αυτόθι ευρισκομένων αστυνομικών και εκακοποίησαν σεβάσμιον καθηγητή Πανεπιστημίου, την σύζυγόν του και νεαρόν σπουδαστήν, διότι εξήρχοντο του Πολυτεχνείου, ένθα ο καθηγητής-ιατρός και η σύζυγός του είχον μεταβή προς εκπλήρωσιν του ανθρωπιστικού και ιατρικού των καθήκοντος. Και οι ροπαλοφόροι ούτοι ήσαν άνδρες της ΕΣΑ εν πολιτική περιβολή. Εις το πανδαιμόνιον τούτο της εξόδου των φωνών, των κραυγών, των οιμωγών, των καταδιώξεων και των πυροβολισμών έπεσαν οι περισσότεροι εκ του πλήθους των τραυματιών».

Οταν επέστρεψε στο Γουδί, στη βάση των Τεθωρακισμένων, ο κ. Σκευοφύλαξ έγινε δεκτός με ζητωκραυγές. Ηταν το τιμώμενο πρόσωπο. «Οταν γυρίσαμε στο στρατόπεδο, έγινα ήρωας. Οι στρατιωτικοί μου έδιναν συγχαρητήρια. Τότε αισθανόμουν ότι ήμουν κάποιος, ότι έκανα κάτι καλό, κάτι μεγάλο. Είχα γίνει ο ήρωας που διέλυσε τους εχθρούς της πατρίδας, τα "παλιοκουμμούνια", όπως λέγαμε τότε τους φοιτητές. Αυτά μου έλεγαν, αυτά πίστευα. Ενιωθα περήφανος. Ημουν και εγώ φασίστας».

Οκτώ ημέρες αργότερα, κάτι θα σπάσει μέσα του. Το φρόνημά του θα κλονισθεί, όταν θα δει τον «εθνοσωτήρα» να καθαιρείται και να περιφρονείται από τους συνοδοιπόρους του, αυτούς που πιο πριν ορκίζονταν στο όνομά του. «Την επόμενη εβδομάδα έγινε η στάση του Ιωαννίδη. Ημουν πάλι σε επιφυλακή. Μας πάνε στο ΓΕΣ. Στο προαύλιο λάβαμε θέσεις. Δεν ξέραμε γιατί πήγαμε εκεί. Δεν μας είπαν. Γυρνώντας στο Γουδί μάθαμε ότι "έριξαν" τον Παπαδόπουλο» αναφέρει ο κ. Σκευοφύλαξ. «Τότε μέσα μου κάτι άλλαξε. Αυτοί που τον παρουσίαζαν σαν θεό, τώρα τον έβριζαν. Δεν μπορούσα να το καταλάβω αυτό. "Μα είναι τόσο πουλημένοι όλοι τους;" αναρωτήθηκα. Αυτοί πάνε όπου φυσάει ο βοριάς. "Πουλημένα τομάρια" είπα μέσα μου. Θυμάμαι ότι ο Μιχάλης Γουνελάς παρέδωσε τα γαλόνια του στους άνδρες της ΕΣΑ, που ήρθαν στο Κέντρο και τον συνέλαβαν».

Με τη Μεταπολίτευση ο στρατιώτης A. Σκευοφύλαξ θα βρεθεί στα σύνορα. «Ο Καραμανλής είχε πει "τα άρματα στα σύνορα". Ηταν τα γεγονότα της Κύπρου. Πήγαμε Αλεξανδρούπολη. Μετά από έξι μήνες πήρα άδεια. Αντί να απολυθώ στους 22 μήνες, έφτασα στους 30. Εφεδρεία στην εφεδρεία. Οταν απολύθηκα, όλα είχαν αλλάξει μέσα μου».

Στη Δυτική Αθήνα, όπου κατοικούσε με τους γονείς και τα δύο αδέλφια του, θα αναζητήσει δουλειά. «Στο μεροκάματο η ζωή μου άλλαξε 180 μοίρες. Εκανα όποια δουλειά μπορείς να φανταστείς. Εργάτης κατάλαβα ότι δεν μπορώ να έχω τα ίδια αιτήματα με τους εργοδότες. Εμένα που μου έμαθαν να μισώ τους κομμουνιστές, ψήφισα δύο φορές KKE»!

Ολα αυτά τα χρόνια ο κ. Σκευοφύλαξ θα κάνει μια ήρεμη ζωή. Σπίτι - δουλειά, δουλειά - σπίτι. Ποτέ δεν θα μιλήσει για το Πολυτεχνείο. Δεν θα αισθανθεί να τον ενοχλούν. Μόνο μία φορά το επώνυμό του τον έφερε σε δύσκολη θέση. «Στη δουλειά πριν από χρόνια κάποιος άκουσε πώς με λένε και ρώτησε αν έχω κάποια σχέση με τον "πορτάκια", όπως είπε, του Πολυτεχνείου. "Ξάδελφός μου είναι, μακρινός. Σκοτώθηκε σε τροχαίο" απάντησα. Είμαι ένα άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ 20 χρονών. Ο έφεδρος στρατιώτης A. Σκευοφύλαξ σκοτώθηκε σε τροχαίο! Οι φίλοι μου δεν ξέρουν ποιος είμαι ούτε κανείς στη γειτονιά. Μόνο η γυναίκα μου το ξέρει. Της το είπα ύστερα από χρόνια. Στα παιδιά μου δεν το είπα ακόμη».

1973-2003. Με μια αυτοκριτική διάθεση που σπανίζει, ο κ. Σκευοφύλαξ δεν θα διστάσει να πει: «Ντρέπομαι γι' αυτό που ήμουν, γι' αυτό που έκανα. Στη θέση μου θα μπορούσε να βρεθεί ο καθένας, έφεδρος στρατιώτης ήμουν άλλωστε. Δεν με απαλλάσσει όμως αυτό. Μέχρι που μπήκα μέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής μου».

Για τους ανθρώπους που αντιστάθηκαν στη χούντα, ο κ. Σκευοφύλαξ θα μιλήσει με κολακευτικά λόγια. «Είχαν μεγάλη ψυχή. Ηταν παλικάρια. Δεν ξέρω αν έχει νόημα, αλλά θα ήθελα να τους πω μια μεγάλη συγγνώμη». Ο οδηγός του τανκ που μπήκε στο Πολυτεχνείο δεν θα ξεχάσει τη νεαρή φοιτήτρια που τραυματίστηκε σοβαρά κατά την εισβολή του τανκ, την καθηγήτρια - σήμερα - του Πανεπιστημίου Αθηνών κυρία Πέπη Ρηγοπούλου. «Πιστεύω ότι αν τη δω σήμερα, δεν θα ξέρω τι να της πω. Πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια πέρασε από το μυαλό μου να τη συναντήσω, αλλά σταματούσα. Θα ήθελα να τη δω, να της πω... Δεν τολμάω όμως. Τα λόγια δεν σβήνουν τις πράξεις».

Το ΒΗΜΑ, 09/11/2003 , Σελ.: I06

Το Πολυτεχνείο υπάρχει ως μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, που κουβάλησε τα σκιρτήματα και τις αναζητήσεις της νεολαίας της εποχής, αλλά επιβλήθηκε ως μύθος και υπονομεύθηκε, γιατί έσωσε την χαμένη τιμή των μονίμως απόντων καλοπερασάκηδων πολιτικάντηδων του εξωτερικού, που κουβαλήθηκαν πίσω σαν γύπες ποζάροντας ως μεταπολιτευτικοί Σωτήρες, ως ψευτο-Άτλαντες και ψευτο-Ηρακλείδες χρησιμοποιώντας το Πολυτεχνείο σα διαβατήριο για τη μεταπολίτευση και σαν «άρωμα» των δύσοσμων συναλλαγών κάποιων «αντιστασιακών» με τη χούντα.

Αναμφίβολα, οι νέοι της εποχής ανέλαβαν να «ξεπλύνουν» την ντροπή των «μεγάλων» πολιτικών ανδρών, που πιάστηκαν στον ύπνο, χωρίς να κάνουν «κίχ» τη βραδυά, που επιβλήθηκε η δικτατορία. Αναφερόμαστε στη δικτατορία των συνταγματαρχών, όχι στην σημερινή οικογενειοκρατική - κοινοβουλευτική δικτατορία, που αντί για κλεπτοκρατία και τυραννία, την ονομάζουμε «δημοκρατία». Οι ευθύνες του διεφθαρμένου πολιτικού κόσμου στην επιβολή της δικτατορίας είναι τεράστιες. Πίσω από την λέξη «δημοκρατία» οχυρώθηκαν όλοι οι ξενόδουλοι ψευτο-δημοκράτες, ψευδο-πατριώτες και μοναρχικοί και την τραυμάτισαν από κοινού βαριά θάβοντας τη χώρα κάτω από τις ερπύστριες.

Ήδη από το 1962, ενώ γνώριζαν, ότι τα Ανάκτορα και ο στρατός καραδοκούσαν, εν τούτοις, εκτροχιάζουν την χώρα με «ανένδοτους» αγώνες, με καθημερινές αιματηρές συγκρούσεις, με αγεφύρωτα χάσματα και επικίνδυνα συνθήματα του τύπου «που είναι ένας λοχίας για να μας σώσει;», ενώ υπουργοί και βουλευτές αλληλογρονθοκοπούνται με καρέκλες και ξύλα μέσα στην Βουλή. Όταν εκλέγεται πρωθυπουργός ο «Γέρος της Δημοκρατίας» με την πρωτοφανή πλειοψηφία του 53%, το κόμμα του αποδεικνύεται ένας πλαδαρός γίγαντας με το σπόρο της αποσύνθεσης μέσα του κι αντί για το κράτος του δικαίου, που υποσχέθηκε, ήρθαν θύελλες, αυθαιρεσίες, συγκρούσεις και χάος. Ο πρωθυπουργός παραιτείται δακρύβρεχτα και θεαματικά, προκηρύσσονται εκλογές, αλλά ανεξήγητα ο «Γέρος» κηρύσσει και το δεύτερο «Ανένδοτο Αγώνα» του καλώντας τον λαό να πολεμήσει για το χατήρι του διαλύοντας εντελώς την χώρα με παρανοϊκές μάχες μέσα στους δρόμους, με φλεγόμενα οδοφράγματα, με δεκάδες τραυματίες και με την οικονομία να βουλιάζει στην άβυσσο.

΄Ηξερε πολύ καλά ο «Γέρος», ότι ο αιματηρός κύκλος του «Ανένδοτου» αγώνα του μόνο με τα άρματα της δικτατορίας θα έκλεινε, αλλά απέρριψε όλες τις ανώδυνες λύσεις, που του προτάθηκαν διεκδικώντας την εξουσία του και το προφίλ του μεγαλομάρτυρα. Και αντί για εκλογές ο στρατός εξαπολύει τα τεθωρακισμένα και αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση της χώρας σώζοντας έτσι τους πολιτικάντηδες απο το τραγικό οικονομικό και πολιτικό χάος, που είχαν προκαλέσει αγιοποιώντας τους κι από πάνω.

Mέλη της κυβέρνησης του «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» γονυκλινείς σε θρησκευτική τελετουργία στη Μητρόπολη.

Προς τα χαράματα της 21^ης Απριλίου 1967 ένας τρομαγμένος στρατιώτης εισβάλει από το παράθυρο στο σπίτι του παραιτηθέντος πρωθυπουργού, προτείνει το όπλο και του ανακοινώνει: «Κύριε Πρωθυπουργέ, συλλαμβάνεστε!». Η καλοστημένη αυτή σκηνή δείχνει, ότι η ψευτο-δημοκρατία δεν ηττήθηκε, γιατί μιά ήττα προϋποθέτει μάχη. Η ψευτο-δημοκρατία καταργήθηκε, επειδή μόνη της εξέθρεψε εκείνους, που την κατέλυσαν και ο «Γέρος της Δημοκρατίας», αντί να κατακεραυνώσει τον εισβολέα, ότι μόνον να τον πυροβολήσει δικαιούται, όχι να τον συλλάβει, απλά σηκώνεται από το κρεβάτι του, ψάχνει για τα ρούχα του κι επειδή δεν τα βρίσκει, καθυστερεί. Ο τρομαγμένος στρατιώτης αναρριγώντας μπροστά στον ηλικιωμένο τέως πρωθυπουργό τραυλίζει αμήχανα: «Γρήγορα, κ. Πρόεδρε, γρήγορα!». Και ο Γέρος της Δημοκρατίας του απαντά: «Τώρα παιδί μου, τώρα!»

Οι «μεγάλοι» πολιτικοί άνδρες παραδίδονται αμαχητί (κάποιοι ανέβηκαν στην ταράτσα, αλλά δεν έπεσαν) και αναμένουν εξελίξεις, ενώ κακοποιούνται αλύπητα τα μέλη των οργανώσεών τους. (Δεν συνέφερε η κακοποίηση των πολιτικών· αυτή είναι για τους παρακατιανούς, για το «λαουτζίκο»). Αργότερα, οι «ηγέτες» διαφεύγουν στο εξωτερικό και -εκ του ασφαλούς πλέον- παροτρύνουν τους εν Ελλάδι συνδέσμους τους να τοποθετούν βόμβες και κροτίδες με αποτέλεσμα αθρόες συλλήψεις και φυλακίσεις. Η νέα γενιά μεγαλώνει με τους μύθους των «ηρώων» του εξωτερικού, για τους οποίους όμως δεν γνωρίζει τίποτα, ούτε πώς ζουν, ούτε ποιός τους συντηρεί, αρκεί, που υπάρχουν για να σώσουν τον τόπο αγνοώντας, ότι οι «σωτήρες» της Ελλάδας σε εθνικές συμφορές βρίσκονται πάντα εκτός Ελλάδος.

Ένα περίεργο, ακούσιο παιχνίδι του φωτογραφικού φακού: Ο ταξίαρχος Ιωαννίδης, πανίσχυρος πιά δικτάτορας, φωτογραφίζεται κάτω από τον μπερντέ του καραγκιόζη σε κάποια δημόσια εμφάνισή του· από πάνω είναι το πορτραίτο του Παπαδόπουλου. (Σ. Γρηγοριάδη, Η Ιστορία της Δικτατορίας.)

Τη δύσκολη εκείνη εποχή η Ευρώπη ταρακουνιέται από μια γιγαντιαία πολιτισμική έκρηξη, που οδήγησε στην εξέγερση του Μάη του ’68 και το κατεστημένο χτυπιέται με φιλοσοφία, μόρφωση, μουσική, τέχνη, με ανεπανάληπτες κινηματογραφικές, θεατρικές και μουσικές δημιουργίες, οι οποίες άφησαν εποχή αγγίζοντας βαθειά την προβληματισμένη ελληνική νεολαία, που μέσα στα σκοτάδια της χούντας μελετούσε κρυφά τα εκτός νόμου πολιτικό-κοινωνικά βιβλία και άκουγε τις εξαιρετικές δημιουργίες των Ελλήνων και Ευρωπαίων καλλιτεχνών και συνθετών, που δέσποζαν διεθνώς. Ο τεράστιος ρόλος του πολιτισμού, της φιλοσοφίας και της μουσικής στην ανάπτυξη του φοιτητικού κινήματος, αποσιωπάται, γιατί εκεί οφείλεται η απόφαση της πλειοψηφίας της νεολαίας να δράσει από μόνη της ραπίζοντας τους πολιτικούς, στήνοντας ομηρικούς καυγάδες με τους κομματικοποιημένους φοιτητές, που ήθελαν να την «καπελώσουν».

Το Φεβρουάριο του 1973, ολόκληρη η Αθήνα ξεσηκώνεται, γιατί αιφνιδιαστικά καλούνται οι ταραξίες φοιτητές να υπηρετήσουν τη θητεία τους ως τιμωρία για την απείθειά τους. Η νεολαία αντιδρά και 4.000 χιλιάδες νέοι κλείνονται στη Νομική Σχολή Αθηνών, απ’ όπου ξεκίνησε και η εξέγερση, που θεωρήθηκε ως «πρόβα τζενεράλε» πριν από το Πολυτεχνείο, γιατί ήταν αρκετά επιτυχημένη. Στις 12 Νοεμβρίου 1973, το πολιτικό καζάνι εκρήγνυται, όταν οι φοιτητές καταλαμβάνουν το Πολυτεχνείο χωρίς όμως να αποφασίζουν άν θα παραμείνουν μέσα ή όχι, για να αγωνισθούν.

Ένα μοιραίο τηλεφώνημα του φοιτητή της Φαρμακευτικής, Διονύση Μαυρογένη, προς τους φοιτητές της Νομικής και της Φιλοσοφικής δίνει την λύση παρακινώντας τους να κατέβουν στο Πολυτεχνείο, «γιατί γίνεται ο χαμός». Η περίφημη κάθοδος των φοιτητών της Νομικής προς το Πολυτεχνείο ήταν που πυροδότησε την εξέγερση. Από το μεσημέρι της 15^ης Νοεμβρίου τεράστιες μάζες οργανωμένων εργατών, οικοδόμων, ανεξάρτητων εργατικών στοιχείων, αγροτών από τα Μέγαρα, αλλά και δεκάδων μή φοιτητικών στοιχείων εισβάλουν στο κτιριακό συγκρότημα δίνοντας στο φοιτητικό κίνημα τη μορφή συμμαχίας μεταξύ φοιτητών - εργατών - αγροτών.

Τα τεθωρακισμένα οργώνουν πάλι την Αθήνα και περικυκλώνουν το Πολυτεχνείο, για να «ξεδοντιάσουν» τους φοιτητές με πρόφαση την δήθεν προστασία τους από την Αστυνομία. Αλλά, όταν ένα άρμα εισβάλλει κι εκκενώνει το κτίριο, οι φοιτητές μένουν στο έλεος της Αστυνομίας, των οπλισμένων χαφιέδων και τραμπούκων, που τους κατεδίωξαν και τους ξυλοκόπησαν άγρια, μαζί με πολίτες και με δεκάδες θύματα.

Χτύπησε ή όχι ο στρατός τελικά; Δεν χτύπησε κι έτσι διέσωσε το γόητρό του. Ποιός όμως διέταξε την Αστυνομία να περιμένει απ’ έξω; Γιατί ο στρατός, που ήταν ο παντοδύναμος εκείνης της νύχτας, δεν απαίτησε την απομάκρυνση της Αστυνομίας, αλλά εγκατέλειψε τους φοιτητές στο έλεος των μανιακών, αφού οι Δ. Ιωαννίδης και Μιχ. Ρουφογάλης είχαν το γενικό πρόσταγμα; Οι χαφιέδες και οι τραμπούκοι, που ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου τον κόσμο δεν ήταν ΕΣΑτζήδες, που έφεραν πλαστές ταυτότητες αξιωματικών; Τι είδους κρυφτούλι είναι αυτό; Το απόλυτο κέντρο εξουσίας εκείνο το βράδυ ήταν ο στρατός και εάν ήταν άλλο, τότε ας βγούν να το κατονομάσουν.

Ανατριχιαστικές πληροφορίες για τις διαταγές και τον τρόπο δράσης των πρακτόρων του Ρουφογάλη, όπως και για τον περίεργο γκανκστερικό οπλισμό τους λαμβάνουμε απο το υπ’ αριθ. 677 της 26^ης Ιουλίου 1975 βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών. (Σόλων Γρηγοριάδης, «Η Ιστορία της Δικτατορίας», τόμος 3ος, σελίς 96).

Φυσικά, ο πολιτικός κόσμος ούτε ενδιαφέρθηκε, ούτε συμπαραστάθηκε στους εξεγερμένους φοιτητές, άν και κλήθηκε. Αρκέσθηκαν σε κάποιες φιγουρατζίδηκες επισκέψεις και αναχώρησαν ήσυχοι για τα σπίτια τους. (Γ. Γάτος, «Ρεπορτάζ με την Ιστορία», τόμος Β΄, σελ. 18)· ο δε Λεωνίδας Κύρκος εκείνες τις σκοτεινές ημέρες προσέγγιζε αντιστασιακούς ανθρώπους με κύρος παρακαλώντας τους να κάνουν μιά κοινή δήλωση μαζί του, για να συστήσουν «μετριοπάθεια» στους φοιτητές! (Βασίλης Φίλιας, «Τα αξέχαστα και τα λησμονημένα», σελίς 318».

Οι δυό ραδιοσταθμοί του Πολυτεχνείου

Το πρωί της 15^ης Νοεμβρίου 1974, οι φοιτητές εγκαθιστούν σύστημα επικοινωνιών τοποθετώντας τρία μεγαφωνικά συγκροτήματα, το ένα στο περίπτερο του θυρωρείου της οδού Πατησίων, το άλλο στη γωνία των οδών Πατησίων και Στουρνάρα και ένα τρίτο στην πύλη προς την οδό Στουρνάρα. Στο κτίριο των Μηχανολόγων τίθεται σε λειτουργία ραδιοσταθμός ισχύος 250 W, ενώ στο κτίριο των Χημικών τοποθετείται δέκτης, ώστε οι φοιτητές να λαμβάνουν και να επεξεργάζονται σήματα της Αστυνομίας. Το «Εδώ Πολυτεχνείο» ακούγεται έως τον Ωρωπό και η επίδραση των εκπομπών αυτών είναι τόσο ισχυρή, που οι παρεμβολές του στρατού δεν έχουν αποτέλεσμα και οι στρατιωτικοί εγκαθιστούν ένα δεύτερο πομπό με τον ίδιο τίτλο, που εκπέμπει δίπλα στον σταθμό των Ενόπλων μεταδίδοντας ψευδή κι εξτρεμιστικά συνθήματα. Ο γνήσιος πομπός όμως, τον εντοπίζει αμέσως και αντιδρά με ανακοινώσεις, που επαναλαμβάνονται συχνά προσδιορίζοντας το μήκος κύματός του και καθησυχάζοντας τον συγχυσμένο κόσμο.

Παραχαραγμένο το σύνθημα;

Το σύνθημα «Ελευθερία» έγινε ιδιαίτερα έντονο στους νέους μετά την αποτυχία του κινήματος του Ναυτικού κυριαρχώντας ανάμεσα στα «Ελευθερία και Ισοτιμία», «Κάτω η Χούντα», «Κάτω ο Φασισμός», «Σήμερα πεθαίνει ο Φασισμός» κ.λπ.. Καμμιά ανάγκη δεν υπήρχε για ψωμί, γιατί ο κόσμος, δεν πεινούσε τότε. Το σύνθημα «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία» είναι μια παραφθορά ενός ξεπερασμένου συνθήματος των μπολσεβίκων του 1916, που έλεγε: «Ψωμί-Γη-Ελευθερία» (Τ. Ρίντ, «Οι Δέκα μέρες που άλλαξαν τον κόσμο, σελ. 142») κι άρχισε να ακούγεται ξαφνικά έξω από το Πολυτεχνείο πιθανόν από αριστερές ομάδες, που ήθελαν να οικειοποιηθούν τη συγκέντρωση. Η συχνή επανάληψη του συνθήματος «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», η ομοιοκαταληξία και ο ευχάριστος ρυθμός του το έκαναν τελικά να κυριαρχήσει, χωρίς να ανταποκρίνεται πλήρως στο πνεύμα και στις ανάγκες της εποχής, γιατί δεν υπήρχε πείνα.

Πολυτεχνείο και Κύπρος

Η φρενιασμένη ανάμειξη του αρχιπράκτορα της Κ.Υ.Π., Μιχ. Ρουφογάλη, τροφοδοτεί την φήμη, ότι το Πολυτεχνείο οργανώθηκε από τον ίδιο και τον Ιωαννίδη, για να διευκολύνει την Tουρκική εισβολή και το διαμελισμό της Κύπρου. Το ότι διευκολύνθηκε ο Ιωαννίδης στην εφαρμογή του σχεδίου του δεν αποτελεί και την απόδειξη για το τρίπτυχο Πολυτεχνείο - Ιωαννίδης - Πραξικόπημα. Η επίθεση στην Κύπρο είχε δρομολογηθεί χρόνια πριν στα γραφεία της C.Ι.Α. ασχέτως εάν θα γινόταν το Πολυτεχνείο ή όχι. Το μόνο που χρειαζόταν ο Ιωαννίδης ήταν μιά έντονη πολιτική κρίση και μια σταγόνα αίματος σε Κυπριακό έδαφος, για να εισβάλουν τα αρπακτικά και να την καταβροχθίσουν.

Τη θυελλώδη πολιτική κρίση την ανέλαβαν τρείς Κύπριοι μητροπολίτες, ο Πάφου Γεννάδιος, ο Κιτίου Άνθιμος και ο Κυπριανός Κυρηνείας προσπαθώντας λυσσαλέα να εκτοπίσουν τον Μακάριο, αλλά καθαιρέθηκαν οι ίδιοι, αφού έσπειραν το διχασμό. Το αίμα στο Κυπριακό έδαφος το ανέλαβε ο Ιωαννίδης υποκινώντας ένα ακόμη πραξικόπημα με τους Μακαριακούς και τους Αντί-Μακαριακούς να σφάζονται και τους Τούρκους να εισβάλουν. (Σόλων Γρηγοριάδης, η Ιστορία της Δικτατορίας, τόμος 3ος, σελίδες 80-84). Αλλά η πραγματική εισβολή στην Κύπρο ήταν η δεύτερη, ο «Αττίλας Νο 2», που συνέπεσε με την θριαμβευτική επάνοδο του φευγάτου «Εθνάρχη», ο οποίος το είχε σκάσει τροχάδην με το όνομα του φίλου του δημοσιογράφου Τριανταφυλλίδη. Ο Τριανταφυλλίδης και ο Ρουφογάλης πέθαναν, χωρίς τα αρχεία τους να αποκαλυφθούν, μπορεί και να εξαφανίσθηκαν. Εάν μετά τον θάνατο του Ιωαννίδη, αποκαλυφθεί κάτι νέο, θετικό ή αρνητικό για το Πολυτεχνείο, θα τερματίσει αυτή την φήμη, που κυκλοφορεί δήθεν εμπιστευτικά στους καφενέδες, κυρίως τις ημέρες του τσίρκου των επετείων, από τους επίδοξους Μακιαβέλιδες. Τα πάντα είναι πιθανά, αλλά όσο δεν προσκομίζονται στοιχεία, τίποτε δεν ισχύει. Η παραφιλολογία για το Πολυτεχνείο είναι τόση, που μέχρι και τον Μωϋσέ Νταγιάν, θέλουν κάποιοι συγγραφείς να έρχεται στην Ελλάδα και να οργανώνει την επίθεση του Πολυτεχνείου εκείνην την νύχτα!

Το Πολυτεχνείο ήταν μια γερή προσπάθεια αποτίναξης του εξουσιαστικού ζυγού από την νεολαία της εποχής, που οφέλησε μόνο τους φευγάτους τροχάδην εξουσιαστές να γυρίσουν πίσω ως «Σωτήρες». Δεν ήταν όμως αυτό πού ήθελαν. Η μεγάλη πλειοψηφία εκείνων των παιδιών περιφρόνησε τους πολιτικούς και εξακολούθησε να εργάζεται και να προκόβει αθόρυβα ξεφυλλίζοντας συχνά τις ωραίες και πικρές αναμνήσεις μιας ρομαντικής εποχής, που τελείωσε απότομα με την αποκατάσταση της «Δημοκρατίας». Και δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκε ποτέ εκείνη η μεγάλη στροφή του κόσμου προς τον πολιτισμό, γιατί στοίχειωνε εφιαλτικά τους μετέπειτα λεγεωνάριους της εξουσίας.

Και για όσους αμφισβητούν την τεράστια επίδραση της Μουσικής στην εξέγερση, η Μουσική και το τραγούδι είναι Λόγος, ένας Λόγος, που είχε απαγορευθεί από τη χούντα και θέριεψε μέσω του τραγουδιού. Οι δημιουργοί του σε Ελλάδα και Ευρώπη, εκπροσώπησαν ό,τι πιο σπουδαίο είχε ο πολιτισμός και η ποιότητα εκείνων των τραγουδιών το αποδεικνύει. Το θέατρο, που επίσης ανθούσε, είναι η κατάθεση των αξιών και η μονάδα μέτρησης της κάθε κοινωνίας. Όλα αυτά εκβαρβαρίστηκαν μεταπολιτευτικά με τηλεοπτική χυδαιολογία, με εμετικές «επιτυχίες», στριγγλιές, ουρλιαχτά και βρυχηθμούς, με καλλιτέχνες μιάς χρήσης και μιάς βραδυάς. Μόνον απαξιώνοντας αυτές τις «τσιρκουλέτες» θα βυθίσουμε το ακόντιο του πολιτισμού μέσα στην καρδιά αυτού του θρησκευτικό-πολιτικού τέρατος, που ονομάζουν «Δημοκρατία», μολύνοντας τη λέξη.