ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ – ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Συνώνυμο της πολιτικής και της ηθικής αναξιοπιστίας που σήμερα βιώνουμε, το άρθρο 86 του Συντάγματος πρέπει να αναθεωρηθεί..."

Ο ιστοχώρος μας έχει σταθερή γραμμή και συγκεκριμένες προτάσεις.

Οι προτάσεις μας αυτές, ΔΕΝ έχουν κάποιο διαπλεκόμενο διευθυντήριο ή έστω να είναι από επιτροπές "σοφών", που έχουν ως υλικό επεξεργασίας τα "ραβασάκια" των πολιτικών τους αφεντικών και τις κατευθυνόμενες δημοσκοπήσεις των μεγάλο-εργολάβων/εκδοτών-καναλαρχών ούτε φυσικά έχουμε κάποια σχέση με τα "παιδιά της νύχτας".

Αφουγκραζόμαστε αλλά και συνυπάρχουμε με τη καθημερινότητα των πολιτών, συμμετέχουμε σε συζητήσεις σε ανοιχτά forum και χωρίς κομματικές δεσμεύσεις, (προσπαθούμε να τα κοινοποιήσουμε σε όσους περισσότερους μπορούμε).

Έχουμε γράψει πολλά για τη κακοδαιμονία και το κατήφορο της πολιτικής, τη τελευταία πενταετία. Ενδεικτικά για το άρθρο 86 σημειώναμε κάποιες σκέψεις μας στις 19/6 του περασμένου μήνα:

Σήμερα διαβάζουμε το άρθρο του καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου στο Παν/μιο Αθηνών, κ. Ν.Κ.Αλιβιζάτου, το οποίο δικαιώνει απόλυτα τις θέσεις, που η κοινωνία των πολιτών κουβεντιάζει, φωναχτά πια...

Του Νικου Κ. Αλιβιζατου* (kathimerini)

Eκ πρώτης όψεως, η αντίδραση του πολιτικού κόσμου στην κατακραυγή που ξεσήκωσε η συγκάλυψη υπουργικών ευθυνών στα πρόσφατα μεγάλα σκάνδαλα γέννησε ελπίδες:

Από τη μια, τα κόμματα (όλα τα κόμματα!) καταδίκασαν ως ξεπερασμένες και ατελέσφορες τις ρυθμίσεις του άρθρου 86 του Συντάγματος για την ποινική ευθύνη των υπουργών. Αν και θα περίμενε κανείς ιδίως από τους συντελεστές της αναθεώρησης του 2001 να αναλάβουν τις ευθύνες τους, το όψιμο αυτό mea culpa τους έχει δίχως άλλο ενδιαφέρον.

Από την άλλη, με δεδομένο ότι το άρθρο 86 δεν μπορεί να τροποποιηθεί πριν από το 2014, ώστε η Δικαιοσύνη να αναλάβει όχι μόνον την εκδίκαση αλλά και τη δίωξη των υπουργικών αδικημάτων, συνήλθε με πρωτοβουλία της κυβέρνησης η Επιτροπή και Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής για να αναζητήσει προσωρινές βελτιώσεις. Και η κίνηση αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί θετική αν, όπως αποδείχθηκε, δεν περιέπλεκε τελικά ακόμη περισσότερο τα πράγματα.

Πράγματι, αντί να βελτιώσουν την ισχύουσα ρύθμιση, οι προτάσεις που διατυπώθηκαν (ανεπισήμως προς το παρόν) από Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ προσθέτουν τελικά ένα ακόμη εμπόδιο στην απόδοση ευθυνών σε υπουργούς για αξιόποινες πράξεις ή παραλείψεις που διέπραξαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηρισθεί η προσθήκη ενός ακόμη δικαστικού συμβουλίου για να γνωμοδοτεί για το «προδήλως αβάσιμο» των στοιχείων σε βάρος υπουργών, που θα διαβιβάζονται εφ’ εξής στη Βουλή;

Είτε προκριθεί τα μέλη του εν λόγω συμβουλίου να κληρώνονται (όπως προτείνει ο Πρ. Παυλόπουλος) είτε να επιλέγονται από τη Βουλή με αυξημένη πλειοψηφία (όπως προτείνει ο Ευ. Βενιζέλος), η γνώμη που αυτό θα διατυπώνει δεν θα δεσμεύει βέβαια τη Βουλή. Διότι αυτή, μέχρις ότου αναθεωρηθεί το άρθρο 86 του Συντάγματος, θα παραμένει μόνη αρμόδια για την άσκηση δίωξης κατά υπουργών ή πρώην υπουργών. Η γνώμη του εν λόγω συμβουλίου θα βαρύνει ίσως πολιτικά στην απόφαση που θα πάρει η Βουλή. Δεν θα παύει, ωστόσο να συνιστά ένα επί πλέον φίλτρο –πέραν των πέντε (!) που προβλέπονται σήμερα– για την παραπομπή των τυχόν εμπλεκομένων στο ακροατήριο.

Οι υποστηρικτές της ως άνω πρότασης αντιτείνουν, βεβαίως, ότι οι ρυθμίσεις του άρθρου 86 είναι τόσο λεπτομερειακές και δύσκαμπτες, ώστε δεν επιτρέπουν ουσιαστικές βελτιώσεις. Αν και από καθαρά νομική άποψη το επιχείρημα αυτό ευσταθεί, είναι κατά τη γνώμη μου υποκριτικό. Διότι παραβλέπει ότι στο αδιέξοδο του άρθρου 86 υπάρχει πολιτική λύση.

Με την αναθεώρηση του 2001, το Σύνταγμα προέβλεψε για πρώτη φορά ότι, στο πλαίσιο του «υπουργοδικείου», δηλαδή του Ειδικού Δικαστηρίου του άρθρου 86, λειτουργεί και ένα πενταμελές δικαστικό συμβούλιο. Αποτελούμενο από δύο συμβούλους Επικρατείας και τρεις αρεοπαγίτες που κληρώνονται μετά την άσκηση της δίωξης, το συμβούλιο αυτό ορίζει, όπως προβλέπεται, έναν από τους αρεοπαγίτες-μέλη του ως ανακριτή και ασκεί όλες τις αρμοδιότητες του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών κατά τη διάρκεια της ανάκρισης (άρθρα 307 & επ. του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας). Το βούλευμα που εκδίδει δεν υπόκειται σε κανένα ένδικο μέσο και θα μπορεί, βέβαια, να είναι και απαλλακτικό.

Τα ανωτέρω σημαίνουν ότι με την ισχύουσα ρύθμιση (άρθρο 86 Σ. και ν. 3126/2003) ο υπουργός ή πρώην υπουργός που κατηγορείται από τη Βουλή παραπέμπεται τελικά στο ακροατήριο μόνον ύστερα από κύρια ανάκριση, η οποία διεξάγεται με όλα τα δυνατά εχέγγυα, από ανακριτή και δικαστικό συμβούλιο, τα μέλη του οποίου περιβάλλονται με μείζονες εγγυήσεις. Από την άλλη, με τη σημερινή ρύθμιση ο υπουργός απαλλάσσεται αμετακλήτως και μπορεί να επιστρέψει στην κοινωνία (και στην πολιτική) άμωμος και άσπιλος, αν το ίδιο δικαστικό συμβούλιο διαφωνήσει με τη Βουλή και κρίνει ότι οι κατηγορίες εναντίον του δεν ευσταθούν.

Εν όψει των ανωτέρω, ερωτάται: γιατί τα δύο μεγάλα κόμματα να μη συμφωνήσουν ότι κάθε φορά που θα διαβιβάζονται στη Βουλή στοιχεία εναντίον υπουργών ή πρώην υπουργών τους, θα τα υποβάλλουν χωρίς χρονοτριβή στο δικαστικό συμβούλιο της παρ. 4 του άρθρου 86 Σ. προκειμένου αυτό να αποφασίσει την παραπομπή ή όχι των κατηγορουμένων;

Για να γίνει αυτό, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ χρειάζεται να δεσμευθούν σε ένα πράγμα: ότι οσάκις διαβιβάζονται στη Βουλή στοιχεία κατά υπουργού τους, η τελευταία θα ασκεί μόνον τύποις την προβλεπόμενη από το Σύνταγμα αρμοδιότητά της, δηλαδή θα διώκει τον εγκαλούμενο χωρίς να ερευνά καθόλου την υπόθεση. Και τούτο, χωρίς προηγούμενη συζήτηση, με τυπική απλώς ψηφοφορία, στην οποία, αν τα δύο αυτά κόμματα συμφωνήσουν, θα είναι πολύ εύκολο να συγκεντρωθούν οι απαραίτητες 151 ψήφοι, παρά τη μυστικότητα της ψηφοφορίας. Με αυτόν τον τρόπο και ο τύπος θα τηρείται (δηλαδή, η άσκηση δίωξης θα γίνεται από τη Βουλή) και η ουσία θα διασφαλίζεται (αφού οι εμπλεκόμενοι θα παραπέμπονται μόνον έπειτα από αμερόληπτη δικαστική κρίση).

Στην ανωτέρω λύση θα μπορούσαν, βέβαια, να προβληθούν ενστάσεις: όπως π. χ. ότι θα ήταν ανεπίτρεπτο η Βουλή να παραιτηθεί από την άσκηση μιας αρμοδιότητας που της αναθέτει το Σύνταγμα, ότι θα παραβιάζονταν τάχα τα δικαιώματα των κατηγορουμένων ή ότι δεν μπορεί να διώκονται υπουργοί για ψύλλου πήδημα.

Νομίζω ότι τα επιχειρήματα αυτά δεν ευσταθούν. Η Βουλή, ως γνωστόν ασκεί και σε άλλες περιπτώσεις μόνον τύποις αρμοδιότητές της (βλ. π. χ. το άρθρο 108 του Καν. Β). Εξ άλλου, υπό καμιά εκδοχή, το άρθρο 6 της ΕΣΔΑ δεν καταλαμβάνει το προνόμιο να κρίνονται οι εμπλεκόμενοι από τους ομοίους τους και όχι από ένα ανεξάρτητο και αμερόληπτο δικαστήριο. Και τέλος, διότι η τυπική δίωξη των υπουργών, έτσι όπως προτείνεται εδώ, δεν θα συνιστά κατ’ ουσίαν ποινική δίωξη, αλλά παραπομπή στο οικείο συμβούλιο για εξ υπαρχής έρευνα της υπόθεσης.

Η απεξάρτηση της δίωξης των υπουργών από τη Βουλή είναι ζήτημα άμεσης προτεραιότητας. Συνώνυμο της πολιτικής και της ηθικής αναξιοπιστίας που σήμερα βιώνουμε, το άρθρο 86 του Συντάγματος πρέπει να αναθεωρηθεί.

Έως ότου αυτό γίνει, θα ήταν αδιανόητο να ψηφιστούν ρυθμίσεις που περιπλέκουν ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Πολύ περισσότερο όταν υπάρχει πολιτική λύση. Και όταν η θυσία που οι πολιτικοί μας θα υποβληθούν αν την υιοθετήσουν είναι πολύ μικρή μπροστά στην κρίση που έχουν προκαλέσει.

* Ο κ. Ν. Κ. Αλιβιζάτος είναι καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Παν/μιο Αθηνών.

Σχόλιο:
Σχετικά είχαμε γράψει για το πολιτικό ήθος με αφορμή την οίηση στο γραπτό του λόγο: "Για όσους από το παλαιό ΠΑΣΟΚ έσπευσαν κοντά μου"

Αλήθεια ποιο είναι το παλαιό ΠΑΣΟΚ; ...και ποιοι αυτοί που έσπευσαν κοντά σου;
Αυτοί που συμφωνούν με >αυτό<;

Υπάρχουν και άλλα που έχουμε γράψει. ΔΕΝ το πράττουμε από εμπάθεια, αλλά σεβόμενοι την άποψη του απλού ψηφοφόρου, ο οποίος βλέπει την αδράνεια και την σιωπή, ως επιστροφή σε μία από τα ίδια...

Νάσος.
==============================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ Ο ΝΟΜΟΣ ΠΕΡΙ ΕΥΘΥΝΗΣ ΥΠΟΥΡΓΩΝ.

 2

ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΝΟΜΟ

 

ΑΡΘΡΟ 86

1.  Μόνο η Βουλή έχει την αρμοδιότητα να ασκεί δίωξη κατά όσων διατελούν η διετέλεσαν μέλη της Κυβέρνησης ή Υφυπουργοί για ποινικά αδικήματα που τέλεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, όπως νόμος ορίζει. Απαγορεύεται η θέσπιση ιδιώνυμων υπουργικών αδικημάτων.

2.  Δίωξη, ανάκριση, προανάκριση ή προκαταρκτική εξέταση κατά των προσώπων και για τα αδικήματα που αναφέρονται στην παράγραφο 1 δεν επιτρέπεται χωρίς προηγούμενη απόφαση της Βουλής κατά την παράγραφο 3.

Σύμφωνα με αποκλειστικό ρεπορτάζ από την πόλη της Χαλκίδας ο Γιατρός, Δημήτρης Αντωνίου, μηνυτής,  "ΜΗΝΥΣΗ ΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΒΟΥΛΗΣ, TOY ΔΝΤ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΓΙΑ ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ"  θα επισημάνει μεταξύ άλλων τα παρακάτω:

Πρόταση σύστασης Ειδικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για την διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης κατά το άρθρο 86 παρ. 3 του Συντάγματος, τα άρθρα 153 επ. του Κανονισμού της Βουλής και το άρθρο 5 του ν. 3126/2003 «Ποινική ευθύνη των Υπουργών»
Ο Ανακριτής του 20ου Τακτικού Τμήματος Πλημμελειοδικών Αθηνών διαβίβασε στη Βουλή των Ελλήνων, με το 310/31-3-2009 έγγραφό του, στοιχεία εκκρεμούς σ’ αυτόν δικογραφίας κύριας ανάκρισης κατά του κατηγορούμενου Παναγιώτη Ζαχαρίου του Ζαχαρία, για το κακούργημα της εκβίασης από δράστη που μεταχειρίστηκε απειλή βλάβης επιχείρησης, κατ’ επάγγελμα, κατά συνήθεια και κατ’ εξακολούθηση.
Ο ως άνω Ανακριτής διαβίβασε τα στοιχεία αυτά ως «ικανά να στοιχειοθετήσουν, όσον αφορά τον τότε, ήδη δε πρώην, υπουργό Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής, Αριστοτέλη Παυλίδη του Αντωνίου, ενδεχόμενη σε βάρος του κατηγορία ηθικής αυτουργίας στην αποδιδόμενη στον ως άνω κατηγορούμενο πράξη εκβίασης, τελεσθείσα από δράστη, που μεταχειρίσθηκε απειλή βλάβης της επιχειρήσεως που ασκεί ο...
εξαναγκαζόμενος, κατ’ επάγγελμα, κατά συνήθεια και κατ’ εξακολούθηση (άρθρα 1, 13 περ. στ, 14, 16, 17, 18, 26 παρ. 1 εδ. α, 27 παρ. 1, 46 παρ. 1 εδ. α, 94 παρ. 1, 98 και 385 παρ. 1 περ. β του Π.Κ., σε συνδυασμό με το άρθρο 1 παρ. 1 του «περί ποινικής ευθύνης των Υπουργών» Ν. 3126/2003) αξιόποινη πράξη, που ενδεχομένως φέρεται ότι τελέσθηκε απ’ αυτόν, ως μέλος της Κυβερνήσεως και συγκεκριμένα ως υπουργό Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής, στην Αθήνα, στο χρονικό διάστημα από 3-11-2006 μέχρι 8-1-2007, σε βάρος της περιουσίας του πολιτικώς εναγόντως Φωτίου Μανούση του Ανδρέα, κατοίκου Νέας Κηφισιάς Αττικής».

Περαιτέρω, στο ως άνω έγγραφό του ο κ. Ανακριτής αναφέρει ότι διαβιβάζει στη Βουλή τα στοιχεία της εκκρεμούς υπόθεσης ελλείψει δικαιοδοσίας «διερευνήσεως της εν λόγω φερομένης ενδεχομένως αξιοποίνου πράξεως κακουργήματος, για την οποία κρίνουμε ότι προέκυψαν στοιχεία, που σχετίζονται με την διάπραξή της εκ μέρους μέλους Κυβερνήσεως, κατά την άσκηση των καθηκόντων του».

Στο ως άνω έγγραφο του κ. Ανακριτή, το οποίο επισυνάπτεται και ενσωματώνεται στην παρούσα πρότασή μας, εκτίθενται αναλυτικά τα πραγματικά περιστατικά, βάσει των οποίων απαιτείται διερεύνηση της τυχόν τέλεσης της ως άνω αξιόποινης πράξης από τον πρώην υπουργό Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής, ήτοι γίνεται η, κατά το άρθρο 5 παρ. 1 του Ν. 3126/2003, συγκεκριμένη αναφορά σε στοιχεία αξιόποινης πράξης.

Προσδιορίζονται κατά συνέπεια στην παρούσα πρότασή μας με σαφήνεια τα στοιχεία και οι πράξεις που είναι αξιόποινες και μνημονεύονται οι διατάξεις που παραβιάστηκαν, όπως προβλέπει η παρ. 3 του άρθρου 154 του Κανονισμού της Βουλής.

Προκύπτει συνεπώς η ανάγκη να διερευνηθεί από την, κατά το άρθρο 86 παρ. 3 του Συντάγματος, Ειδική Κοινοβουλευτική Επιτροπή η ενδεχόμενη ευθύνη του πρώην υπουργού Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής Αριστοτέλη Παυλίδη ως ηθικού αυτουργού του εγκλήματος της εκβίασης από δράστη που μεταχειρίστηκε απειλή βλάβης επιχείρησης, κατ’ επάγγελμα κατά συνήθεια και κατ’ εξακολούθηση, ήτοι από τον κατηγορούμενο Παναγιώτη Ζαχαρίου του Ζαχαρία.

Για τους λόγους αυτούς

Προτείνουμε να συσταθεί Ειδική Κοινοβουλευτική Επιτροπή που θα διενεργήσει προκαταρκτική εξέταση κατά το άρθρο 86 παρ. 3 του Συντάγματος και τα άρθρα 153 και επ. του Κανονισμού της Βουλής για την ενδεχόμενη τέλεση, από τον πρώην υπουργό Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής Αριστοτέλη Παυλίδη, του αδικήματος της ηθικής αυτουργίας σε εκβίαση τελεσθείσα από δράστη (κατηγορούμενος Παναγιώτης Ζαχαρίου του Ζαχαρία) που μεταχειρίστηκε απειλή βλάβης της επιχείρησης από ασκεί ο εξαναγκαζόμενος (Φ. Μανούσης), κατ’ επάγγελμα, κατά συνήθεια και κατ’ εξακολούθηση, κατά παράβαση των άρθρων 1, 13 περ. στ, 14, 16, 17, 18, 26 παρ. 1 εδ. α, 27 παρ. 1, 46 παρ. 1 εδ. α, 94 παρ. 1, 98 και 385 παρ. 1 περ. β του Π.Κ.

Επειδή η παρούσα Βουλή βρίσκεται ήδη στη δεύτερη τακτική σύνοδό της και είναι σφόδρα πιθανή η διάλυσή της, επείγει η κίνηση της κατά το άρθρο 86 του Συντάγματος διαδικασίας, ώστε να μη λήξει η κατά χρόνο αρμοδιότητα της Βουλής και να μη διαφύγουν του δικαστικού ελέγχου πράξεις που τελέστηκαν κατά την προηγούμενη βουλευτική περίοδο.

Επισυνάπτεται και ενσωματώνεται στην παρούσα πρόταση το με αρ. πρωτ. 310/31-3-2009 έγγραφο του Ανακριτή του 20ου Τακτικού Τμήματος Πλημμελειοδικών Αθηνών που απευθύνεται προς τον κ. Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων.

Αθήνα, 2 Απριλίου 2009

Οι προτείνοντες Βουλευτές

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΝΙΩΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΗΓΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΟΓΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΣΕΛΑΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΓΚΡΙΩΤΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΗΔΟΝΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΤΣΙΦΑΡΑΣ
ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΥΒΕΛΗΣ ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ ΧΥΤΗΡΗΣ ΣΥΛΒΑΝΑ ΡΑΠΤΗ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΙΒΕΛΕΓΚΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΩΡΑΪΤΗΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΑΡΓΥΡΗΣ
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΡΧΙΜΑΚΗΣ ΣΟΥΛΑ ΜΕΡΕΝΤΙΤΗ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΕΠΠΑΣ
ΣΟΦΙΑ ΣΑΚΟΡΑΦΑ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΚΑΣΤΑΝΙΔΗΣ
ΓΚΕΡΕΚΟΥ ΑΝΤΖΕΛΑ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΕΤΑΛΩΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΝΤΖΕΡΗΣ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΕΓΛΙΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΤΑΛΗΣ ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΣΑΧΙΝΙΔΗΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΛΩΡΙΔΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΟΒΛΙΑΣ ΜΑΝΩΛΗΣ ΣΚΟΥΛΑΚΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ ΜΑΡΚΟΣ ΜΠΟΛΑΡΗΣ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΡΒΑΡΙΓΟΣ ΚΩΣΤΑΣ ΣΚΑΝΔΑΛΙΔΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
ΗΛΙΑΣ ΜΠΕΡΙΑΤΟΣ ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΥΤΜΕΡΙΔΗΣ
ΗΛΙΑΣ ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ ΑΧΜΕΤ ΧΑΤΖΗΟΣΜΑΝ ΤΣΕΤΙΝ ΜΑΝΤΑΤΖΗ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΙΡΩΝΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΜΟΙΡΙΔΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΕΓΚΕΡΟΓΛΟΥ
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΓΡΗΓΟΡΑΚΟΣ ΠΕΤΡΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΝΙΑΤΗΣ
ΣΟΦΙΑ ΓΙΑΝΝΑΚΑ ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΡΙΝΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΚΟΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΟΥΛΑΣ ΜΑΡΙΑ ΣΚΡΑΦΝΑΚΗ

Αν η μετάβαση στο καθεστώς του μνημονίου ισοδυναμεί με καταστρατήγηση του Συντάγματος, η προγενέστερη (αντι)συνταγματική ρύθμιση υπό τη μορφή ψήφισης ενός άρθρου (86) στην αναθεώρηση του 2001 ήταν η Κερκόπορτα που οδήγησε στο μνημόνιο. Πρόκειται βεβαίως για τον Νόμο περί Ευθύνης Υπουργών που επιφύλασσε την προνομιακή μεταχείριση υπουργών και υφυπουργών έναντι των υπολοίπων πολιτών, ώστε να θεωρεί νόμιμη την παραγραφή ακόμη και αξιόποινων πράξεών τους μετά την παρέλευση πενταετίας.
Εμπνευστής του περιώνυμου νόμου ήταν ο Ευ. Βενιζέλος, ο οποίος κατά δήλωσή του ενώπιον πυκνού ακροατηρίου, στη συζήτηση που επακολούθησε την παρουσία των βασικών θέσεων του εν λόγω άρθρου, παραδέχθηκε ότι «η αναθεώρηση του Συντάγματος το 2001 έγινε με βασικό στόχο την αναθεώρηση του άρθρου 86 περί ευθύνης υπουργών» (15.6.2001). Σε ομιλία του δε κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Α. Βγότζα «Η δίκη του Αντρέα Παπανδρέου - 20 χρόνια μετά» υποστήριξε μεταξύ άλλων για την αναγκαιότητα ύπαρξης του νόμου: «Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση πολύ σημαντική: είναι η σχέση μεταξύ πολιτικής και δικαστικής εξουσίας. Ποιους εμπιστεύεσαι να κρίνουν και υπό ποιες προϋποθέσεις και για ποιο σκοπό (σημ. υποθέτουμε αυτούς που εμπιστεύονται και οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί Ελληνες, σε ένα κράτος Δικαίου, δηλαδή τους δικαστές). Δεν υπάρχει κανένα κράτος στον κόσμο θεσμικά συγκροτημένο και ώριμο που να μην αναθέτει τη λήψη της καθοριστικής απόφασης στο κοινοβούλιό του...» (16/5/2009).
Ας δούμε όμως τι συμβαίνει σε άλλα θεσμικά συγκροτημένα και ώριμα κράτη, σύμφωνα με έναν άλλο συνάδελφο του κ. Βενιζέλου, τον συνταγματολόγο Ν. Αλιβιζάτο, ο οποίος σε άρθρο του υπό τον αποκαλυπτικό τίτλο «Ενα ανήθικο προνόμιο» υποστηρίζει:

Απ. Πράγματι ήταν κρίσιμη η στιγμή και επέλεξα την έξοδο, προστατεύοντας το κύρος μου ως Εισαγγελικός Λειτουργός, την προσωπικότητά μου, την αξιοπρέπειά μου, έχοντας συνείδηση του ρόλου μου.
Με τα κατάντια που δημιούργησαν οι δύο εξουσίες Εκτελεστική-Κυβέρνηση και Νομοθετική Εξουσία-Βουλή στο χώρο της Δικαιοσύνης, δεν μπορούσα πλέον να συμπαρίσταμαι ως κομπάρσος σε ένα δομημένο σύστημα κρατικής υποκρισίας και κατά συνέπεια θεώρησα ότι δεν ήταν σωστό να παραμείνω στο Δικαστικό Σώμα και να κοροϊδεύω τη συνείδησή μου και την αξιοπρέπειά μου. Μόνο αν έχεις σθένος και παραιτηθείς από το Δικαστικό Σώμα, μπορείς να είσαι ελεύθερος να μιλήσεις σταράτα. Διαφορετικά, αν μείνεις μέσα, κινδυνεύεις να σε σέρνουν σε πειθαρχικές και ποινικές διώξεις ως δήθεν προσβάλλων το κύρος της Δικαιοσύνης, συνθλίβοντας το λόγο σου. Αυτή είναι η άποψή μου. Μπορούσα να σιωπώ και να μείνω στο Δικαστικό Σώμα ακόμη 15 χρόνια τουλάχιστον, βάσει του άρθρου 88 παρ. 5 του Συντάγματος. Δεν συμβιβάστηκα με τη συνεχή και δομημένη κρατική απαξίωση της Δικαιοσύνης, του τελευταίου οχυρού της Δημοκρατίας που δημιούργησαν σε βάρος της οι δύο εξουσίες Εκτελεστική-Κυβέρνηση, που είχε την πρωτοβουλία του νομοθετείν, και η Νομοθετική Εξουσία-Βουλή, που νομοθετούσε κατά παραγγελία της πρώτης το νομικό χάος, την πολυνομία, τη διαφθορά.
Στην Ελλάδα, βάσει του Συντάγματος, υπάρχει σκόπιμη σύγχυση δικαστικών εξουσιών και λειτουργιών, και μέρος της Δικαστικής Εξουσίας και Λειτουργίας ασκεί και η Βουλή, και μόνο αυτή για ποινική δίωξη κατά διατελεστάντων μελών της Κυβέρνησης κατ’ αρθρο 86 (δηλαδή κατά των κυβερνώντων και υψηλά ισταμένων) και κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας κατ’ άρθρο 49. Ενώ για εξατομικευμένες περιπτώσεις κατά βουλευτή η Βουλή επιλαμβάνεται μόνο για την άρση της βουλευτικής ασυλίας κατά τα άρθρα 61-62 του Συντάγματος. Για τη δίωξη όμως της Βουλής ως συλλογικού οργάνου για κακούργημα το Σύνταγμα δεν πρόβλεψε ειδική συνταγματική ποινική διάταξη αντίστοιχα και συνεπώς εφαρμόζονται οι κοινές διατάξεις περί ποινικής δίωξης και παραγραφής. Η δε κυβέρνηση (Υπουργικό Συμβούλιο) επεμβαίνει στην Τακτική Δικαιοσύνη και διορίζει τις ηγεσίες των Ανωτάτων Δικαστηρίων και Εισαγγαλίας του Αρείου Πάγου κατά το άρθρο 90 του Συντάγματος. ...

Η Μήνυση του ιατρού της Χαλκίδας κ. Δημήτρη Αντωνίου για εσχάτη προδοσία μελών του κοινοβουλίου  ανακοινώθηκε και επίσημα στην Ολομέλεια της Βουλής στις 24 Νοεμβρίου 2011, σύμφωνα με το άρθρο 86 του Συντάγματος, από τον προεδρεύοντα κ.Βαΐτση Αποστολάτο:

" Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, έχω την τιμή να ανακοινώσω το Σώμα ότι ο Υπουργός Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων διαβίβασε στη Βουλή σύμφωνα με το άρθρο 86 του Συντάγματος και του ν.3126/2003 ποινική ευθύνη των Υπουργών, όπως ισχύει, δικογραφία κατά μελών της Κυβέρνησης".


Σχετικά: το κείμενο βρίσκεται στην σελίδα 42 των Πρακτικών της Ολομέλειας
και στο χρονικό σημείο 34.50” έως 35.20” των βιντεοσκοπημένων πρακτικών.

Επειδή η συνέχεια  στην εξέλιξη της διαδικασίας της εν λόγω μήνυσης θα δοκιμάσει τις αντοχές και την αξιοπιστία του νομικού πολιτισμού, την φερεγγυότητα του πολιτικού συστήματος και τους δημοκρατικούς θεσμούς, ζητήσαμε από τον ίδιο τον μηνυτή να μας δώσει την δική του εκδοχή με περισσότερες λεπτομέρειες.
Η μήνυση αυτή έφτασε στο "δια ταύτα" αφού ολοκλήρωσε μια πολύ δύσκολη διαδρομή αμφισβήτησης από πολλούς νομικούς της χώρας με τα ΜΜΕ να κωφεύουν και να σιωπούν.
Η Συντακτική μας ομάδα πίστεψε από την αρχή στο δίκαιο των αιτιάσεων του μηνυτή και έχουμε αναρτήσει όλο το υλικό σε αρχειοθέτηση με την ένδειξή: "Μήνυση του Δημήτρη Αντωνίου"

Ακολουθεί ενυπόγραφο κείμενο τεκμηρίωσης του μηνυτή:

Και είναι χωρίς αντίκρισμα, διότι στο θέμα της παραγραφής που είναι και το κρίσιμο σημείο δεν αλλάζει τίποτα, αφού η παραγραφή παρατείνεται, μόνο αν η Βουλή ,που από το Σύνταγμα είναι η μόνη αρμοδία για τη δίωξη εν ενεργεία και διατελεσάντων υπουργών και υφυπουργών, έχει προφθάσει να ασκήσει δίωξη.
Όμως η μέχρι τώρα εμπειρία έχει δείξει ότι οι διαδικασίες είναι τόσο χρονοβόρες που πρακτικά αδύνατον να φθάσει στη δίωξη πριν την παραγραφή.
Ούτε και η πρόβλεψη για σύσταση τριμελούς γνωμοδοτικού συμβουλίου, είναι συμβατή με το άρθρο 86  του Συντάγματος.
Σύμφωνα με το σχέδιο νόμου του  υπουργού Δικαιοσύνης η  Βουλή θα αναθέτει τη διενέργεια νομικού ελέγχου των στοιχείων αξιόποινης πράξης, για την οποία κινείται η διαδικασία ποινικής δίωξης και την αξιολόγηση της ουσιαστικής τους βασιμότητας.
Το άρθρο όμως 86 του Συντάγματος δεν προβλέπει κανένα άλλο ανακριτικό ή γνωμοδοτικό όργανο.
Είναι επόμενο δε ότι ούτε και οι άλλες αλλαγές που ανακοίνωσε ο υπουργός θα έχουν αντίκρισμα, αφού για να εφαρμοστούν αν έχει επέλθει η παραγραφή, αφού παντός νόμου κατισχύει το Σύνταγμα.
Το άρθρο 86 του Συντάγματος περιγράφει ακριβώς τη διαδικασία που πρέπει να ακολουθηθεί και δεν αφήνει κανένα περιθώριο τροποποίησης του νόμου.
Ο νόμος μπορεί να τροποποιηθεί ή ακόμη και να καταργηθεί και οι υπουργοί να δικάζονται όπως όλοι οι πολίτες, από την τακτική Δικαιοσύνη,  μετά από αναθεώρηση του συγκεκριμένου...