Ο Μίκης του 2010, δεν είναι ο μεγάλος καλλιτέχνης απλώς, δεν είναι ο πολιτικός είναι το σύμβολο που θα μπορούσε να παρακινήσει ευρύτερα στρώματα για ένα νέο ξεκίνημα, νέο αγώνα για κοινωνική χειραφέτηση και αυτο-διακυβέρνηση.
Ο Μίκης μπορεί να ενώσει. Είναι, εν κατακλείδι, ένα σύμβολο ενότητας της ελληνικής κοινωνίας που δεν πρέπει να το χαρίσουμε στο καθεστώς, ούτε όμως να το αφήσουμε να γίνει το όργανο διασκέδασης των πραγματικών, πολιτικών αιτημάτων της νέας γενιάς.
Ο Μίκης πλέον δεν ανήκει στον εαυτό του. Ανήκει σε όλους μας. Δεν μπορεί όμως ταυτόχρονα να ανήκει και στο καθεστώς.
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Το φαινόμενο του εθνικισμού υπήρξε ιστορικά η ηθική μήτρα των μοντέρνων κρατών και κοινωνιολογικά ο νομιμοποιητικός μηχανισμός της οργάνωσης και λειτουργίας τους. Γενικά θα συμφωνήσω στην τυπολογική διάκριση μεταξύ πολιτισμικού-εθνικισμού και αστικού-εθνικισμού, θα διαφωνήσω όμως ως προς τον διαχωρισμό μεταξύ Ανατολικού και Δυτικού εθνικισμού, καθώς πουθενά δεν συναντά κανείς μια καθαρή διχοτόμηση μεταξύ πολιτισμικού και αστικού. Ασφαλώς χώρες όπως είναι η Ελλάδα ή ακόμη η Γερμανία διακρίνονται περισσότερο από πολιτισμικό-εθνικισμό παρά από αστικό, ενώ χώρες όπως η Γαλλία, ο Καναδάς ή οι ΗΠΑ χαρακτηρίζονται εντονότερα από τον αστικό τύπο.
