Του Μανώλη Δημελλά
Μόλις είχε πατήσει τα 16, ένα μπουμπουκάκι, από κείνα που θα ντρεπόσουν ακόμη και να την κοιτάξεις! Τότε γνώρισε τον Antonio.
Το αγόρι μπορεί να κρατούσε όπλο, να φορούσε στρατιωτική στολή, όμως το πρόσωπο του πρόδιδε τα νιάτα, τα μόλις είκοσι δύο του χρόνια έδειχναν να μπορούν να στύψουν όλο τον κόσμο. Οι δυο τους κατάφεραν να ακυρώσουν τον μεγάλο πόλεμο, αθόρυβα έβαλαν στην άκρη τα σύνορα, έκαναν τον κόσμο να μοιάζει με έναν τόπο!
Όσο σκαλίζω και γράφω την ιστορία της θείας Σταυρίτσας τόσο πιο πολύ νιώθω λύπη για τον αποχαιρετισμό, ταυτόχρονα αισθάνομαι γυμνός, αδύναμος, μπροστά σε όλους εσάς, τους αναγνώστες, που διαβάζουν λεπτομέρειες από τούτη την οικογενειακή μου ιστορία.
Όχι μονάχα γιατί είναι δικές μου διαδρομές, κυρίως γιατί τους μεγάλους έρωτες, τις μυθιστορηματικές γνωριμίες, που έδωσαν νόημα στις λέξεις αγάπη κι αφοσίωση, τους συναντάμε σε τόπους που δεν αγγίζει ο χρόνος. Βρίσκονται τρυπωμένοι μέσα σε καλογυρισμένα σενάρια ταινιών ή σε ρομαντικά μυθιστορήματα, με απέθαντους ήρωες πλασμένους από λέξεις. Χαρακτήρες που λατρεύτηκαν και γνώρισαν παγκόσμια επιτυχία. Κι όμως, πίσω από τις κλειστές μεσόπορτες, αν χασομερήσουμε στους δικούς μας γνωστούς, εκεί ίσως να βρούμε το κλειδί από δεκάδες μεταμορφώσεις της αληθινής αγάπης.
Είναι τόσο παράξενο, όταν συναντάμε κάποιον να περιγράφει μια τέτοια ιστορία συνήθως προσπερνάμε στα βιαστικά, δεν υπάρχει ώρα για τέτοια παραμυθάκια.
Μα είναι αλήθεια πως όσο είμαστε νέοι αποστρέφουμε το βλέμμα, χάνουμε στιγμές, γιατί παλεύουμε, ίσως μάταια, να γίνουμε πρωταγωνιστές της εποχής μας.
Έτσι κι εγώ, ήμουν έφηβος όταν γνώρισα μια από τις αδελφές του πατέρα μου, που στα χρόνια του πολέμου συνδέθηκε και παντρεύτηκε έναν Ιταλό κι έπειτα από απίστευτες περιπέτειες βρέθηκε να ζει όλα της χρόνια στο Παλέρμο.
Μέσα στο παιδικό μου μυαλό η άγνωστη πόλη της Σικελίας γινόταν δική μου γειτονιά! Ένας τόπος που μπορεί να μη τον γνώριζα, όμως το ένιωθα, άγνωστο ακόμη το γιατί, πως εκεί είχα κάτι δικό μου.
Πολλά χρόνια αργότερα, όταν επισκέφθηκα τη Θεία Σταυρίτσα, λύθηκε εκείνο το παιδικό μυστήριο! Ήταν η θεία, εκείνη έδενε με ένα αόρατο νήμα τις δυο χώρες, έσπαγε κάθε σύνορο, έσβηνε την απόσταση και δίπλωνε, σα λεπτό φύλο ιχνογραφίας, τις δυο χώρες, τη μια πάνω στα χνάρια της άλλης.
Η Σταυρούλα δεν ήταν η μόνη κοπέλα που συνδέθηκε με έναν Ιταλό στρατιώτη, αν και αυτές οι ιστορίες ήταν σκληρό ταμπού της εποχής, στα 23 χρόνια της ιταλικής κυριαρχίας καταγράφονται 35 μικτοί γάμοι. ...
