ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ – ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η ιστορικότητα των στιγμών: Εδώ και πέντε μήνες, η νέα ελληνική κυβέρνηση διαπραγματεύεται με τη μετονομασθείσα αλλά υπαρκτή ακόμα τρόικα, μία συμφωνία που διαρκώς αφίσταται των προεκλογικών και αντιμνημονιακών εξαγγελιών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ ενώ προσεγγίζει το χαρακτήρα των μνημονίων, ως προς το είδος και ως προς την ένταση των μέτρων. Ο ίδιος ο Έλληνας υπουργός οικονομικών παραδέχτηκε ότι η τελευταία ελληνική πρόταση είχε υφεσιακά χαρακτηριστικά.

Η κατάργηση των δύο μνημονίων, των αξιολογήσεων της τρόικας εγκαταλείφτηκαν στο όνομα της παραμονής στο ευρώ και της συμφωνίας με τους εταίρους. Κάθε νέα ελληνική υποχώρηση, που έφτασε στα όρια της ματαίωσης της λαϊκής εντολής λόγω μνημονιακής μετατόπισης του κυβερνητικού σχήματος αντιμετωπίστηκε με περαιτέρω απαιτήσεις από την πλευρά των δανειστών και με ατελείωτες διαβουλεύσεις, που εν πολλοίς παραμένουν κρυφές ως προς το τί ακριβώς συνέβη. Μετά από όλα αυτά και ενώ η κυβέρνηση πρότεινε ένα αντί- αναπτυξιακό και κοινωνικά άδικο τρίτο μνημόνιο, καταλύοντας τη λαϊκή εντολή που είχε λάβει στο πλαίσιο του αντιμνημονίου, ο ξένος ...
παράγοντας απαίτησε ένα τόσο καταστροφικό μνημόνιο που ούτε η πλέον πρόθυμη κυβερνητική πλειοψηφία θα μπορούσε να στηρίξει.

Μάλιστα μέσα από ιταμές και θρασύτατες συμπεριφορές αξιωματούχων, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί απαιτούν εν τοις πράγμασι την πραξικοπηματική ανατροπή του δικαιώματος του ελληνικού λαού να αποφασίζει. Εκβιάζουν, ταπεινώνουν, απειλούν και επιχειρούν να στραγγλαίσουν όχι την κυβέρνηση αλλά την Ελλάδα. Μπροστά στην αποτυχία του θεωρήματος της άλλης διαπραγμάτευσης χωρίς ίχνος εναλλακτικού σχεδίου, για την οποία πολλοί, έγκαιρα είχαμε προειδοποιήσει ο πρωθυπουργός κατέφυγε στο δημοψήφισμα. Η κυβέρνηση, παρά τις όποιες προθέσεις της και τις παλινωδίες της, έστω κι έτσι ανοίγει ένα ιστορικό πεδίο άσκησης ελευθερίας και άρα ευθύνης του ελληνικού λαού. Ποτέ κανείς δεν εγγυάται ότι οι ιστορικές στιγμές και αποφάσεις είναι εύκολες και ανέφελες- το αντίθετο μάλιστα. Αλλά μέσα σε τέτοιες στιγμές μετριέται η δύναμη, η αποφασιστικότητα, η ωριμότητα και η ετοιμότητα του λαού να γράψει ιστορία, να υπερασπιστεί την κυριαρχία του, να θεμελιώσει την ευημερία του και να ανοίξει νέους δρόμους όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για άλλους λαούς, εν προκειμένω όλης της Ευρώπης.

Τί σημαίνει το «ναι»:

Από το βράδυ της Παρασκευής, τα οργανικώς εξαρτημένα από την εγχώρια ολιγαρχία και από τον ξένο παράγοντα κόμματα, ΜΜΕ και πρόσωπα επιχειρούν την πόλωση, το διχασμό, την τρομοκράτηση και την υφαρπαγή του ναι του ελληνικού λαού, εφόσον δεν μπορέσουν να ματαιώσουν το δημοψήφισμα. Επιχειρούν να θολώσουν τα νερά ντύνοντας το ναι με ένα δήθεν ευρωπαϊσμό. Ο “ευρωπαϊσμός” τους δεν είναι παρά ο ευφημισμός από τη μια του αντιδραστικού μείγματος νεοφιλελευθερισμού και δημοσιονομισμού στο κοινωνικό επίπεδο, που διαλύει την κοινωνία μας σε πρωτοφανή οικονομική, κοινωνική, πολιτική και εν τέλει υπαρξιακή παρακμή και από την άλλη της νεοαποικιακής εξάρτησης, που ακυρώνει κάθε έννοια λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας. Πρόκειται για μια εθνικοφροσύνη, βγαλμένη από το παρελθόν.

Δεν εξηγούν ότι το ναι του ελληνικού λαού δε θα σημάνει απλά την αποδοχή μιας συμφωνίας που στο κάτω- κάτω δεν υφίσταται ίσως πλέον, ούτε ότι θα ανοίξει μόνο την πόρτα για ένα μνημόνιο κάπως χειρότερο από αυτό που πρότεινε η κυβέρνηση. Το “ναι” του ελληνικού λαού θα είναι ένα “ναι σε όλα” διαρκείας, που θα σημάνει πλήρη και απόλυτη, μακρόχρονη κατάργηση και της ελάχιστης ακόμα διαπραγμάτευσης της όποιας ελληνικής κυβέρνησης. Θα είναι το “ναι σε όλα” σε κάθε μελλοντικό μνημόνιο, σε κάθε μέτρο φτωχοποίησης, κατάργησης δικαιωμάτων, ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας. Με το ναι ο λαός αφοπλίζεται και επαφίεται στην “καλή θέληση” και στους τακτικισμούς του ξένου παράγοντα και της εγχώριας ολιγαρχίας.

Τί - πρέπει να - σημαίνει το όχι:

Για εμάς πέρα από κάθε άλλο ζήτημα, το όχι είναι η απάντηση που πρέπει να δώσει ο λαός μας.

Όσο οι μέρες περνούν το “ναι” και το “όχι” αποκτούν μια άλλη δυναμική που αντίθετα με τις επιδώξεις και της ελληνικής κυβέρνησης υπερβαίνουν κατά πολύ τις συγκεκριμένες προτάσεις του ξένου παράγοντα και της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ ορθώς καλεί το λαό να ψηφίσει όχι και ελπίζουμε ότι δε θα εξευτελιστεί καλώντας τις επόμενες μέρες το λαό να ψηφίσει ναι, στη βάση προσχηματικώς, ελάχιστα βελτιωμένων προτάσεων από το εξωτερικό. Το όχι όμως στο οποίο καλεί η κυβέρνηση είναι επίσης θολό, όπως και το ναι της άλλης πλευράς. Όχι χωρίς εναλλακτικό σχέδιο αντιμετώπισης των υπαρκτών κινδύνων, όχι που δεν είναι συνολικά αντί- μνημονιακό, ανασυγκροτητικό και λαϊκοαπελευθερωτικό είναι ένα όχι κίβδηλο.

Πρώτον, παρότι είναι αλήθεια ότι το όχι του λαού δε συνεπάγεται έξοδο από την ευρωζώνη, την οποία άλλωστε κανείς δεν μπορεί να μας επιβάλλει, επίσης αλήθεια είναι ότι η ευρωζώνη δομικά μετατρέπεται σε ένα μνημόνιο διαρκείας και όχι μόνο για την Ελλάδα. Επιπλέον, το όχι του ελληνικού λαού μπορεί να συναντήσει την άρνηση διαπραγμάτευσης από πλευράς των πιστωτών. Σε αυτήν την πολύ πιθανή περίπτωση πρέπει να είναι σαφές ότι δε θα μείνουμε με δεμένα τα χέρια στην ευρωζώνη.

Πρέπει να διαθέτουμε εναλλακτικό σχέδιο που να συμπεριλαμβάνει και την έξοδο από το ευρώ, όχι μόνο ή κυρίως γιατί αυτό φοβούνται οι πιστωτές αλλά γιατί υπό όρους θα καταστεί αναγκαιότητα προϊόντος του χρόνου. Για εμάς μεταξύ ευημερίας και επιβίωσης του λαού από τη μια και παραμονής στο ευρώ από την άλλη δεν τίθεται ερώτημα υπέρ του πρώτου. Η ύπαρξη εναλλακτικού σχεδίου όμως δεν αρχίζει και δεν τελειώνει με την τυχόν έξοδο από την ευρωζώνη. Απαιτείται παραγωγική ανασυγκρότηση, αναδιάταξη του ανθρωπίνου δυναμικού, ισχυρές δημόσιες αλλά και ιδιωτικές επενδύσεις για να μειωθεί η ανεργία, αναδιάταξη του κρατικού μηχανισμού, χτύπημα της φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής, αναδιανομή εισοδήματος, αποκατάσταση της κοινωνικής αλληλεγγύης, της συνοχής και της ευημερίας, νέα διεθνής πολιτική, πλήρης πολιτική, οικονομική και κοινωνική δημοκρατία, αναδιάρθρωση του χρέους, δημοσίου και ιδιωτικού. Εφόσον οι δανειστές επιμένουν να αντιστρατεύονται τα παραπάνω, όπως πράττουν μέχρι σήμερα, οφείλουμε να ακολουθήσουμε τη δύσκολη αλλά απελευθερωτική οδό της διάρρηξης της σχέσης της χώρας με την ευρωζώνη. Άρα πρώτον καλούμε σε όχι με σχέδιο και για προοπτική ευημερίας.

Δεύτερον, το όχι πρέπει να είναι συνολικό και απολύτως αντιμνημονιακό, όπου με τον όρο αντιμνημονιακό εννοούμε ότι πρέπει να απορρίπτει τα δύο μνημόνια, το πλαίσιο που τα επιβάλλει, τις προτάσεις των πιστωτών, την προτεινόμενη από την κυβέρνηση συμφωνία- μνημόνιο και κάθε αντίστοιχη και συναφή πολιτική. Το όχι με άλλα λόγια πρέπει να είναι η αφετηρία της λαϊκής απελευθέρωσης από τη νεοαποικιακή εξάρτηση, από τον αντί- κοινωνικό καπιταλισμό προς κατεύθυνση δημοκρατική και σοσιαλιστική.

Ποιό το υποκείμενο:

Σε αυτή τη φάση από τη μια δεν πολεμούμε το ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση αλλά από την άλλη δεν πολεμούμε για το ΣΥΡΙΖΑ και για την κυβέρνηση. Η ιστορικότητα των στιγμών ξεπερνά τις δυνατότητες του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος και της κυβέρνησης. Τα υποκείμενα αυτά από μόνα τους και έτσι όπως έχουν διαμορφώσει την πολιτική τους δεν αρκούν προκειμένου να υλοποιήσουν τα προτάγματα της λαϊκής απελευθέρωσης και της αλλαγής οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού μοντέλου. Απαιτείται αυτές τις μέρες η διαμόρφωση μιας λαϊκό- απελευθερωτικής παράταξης γύρω από το όχι, που θα συσπειρώνει σοσιαλιστές, κομμουνιστές, δημοκράτες, πατριώτες και σε κοινωνικό επίπεδο τους εργαζομένους, τους ανέργους, τους αυτό- απασχολουμένους, τη νεολαία, τους συνταξιούχους, μερίδες της παραγωγικής επιχειρηματικότητας.

Καλούμε τώρα κάθε προοδευτική, σοσιαλιστική, κομμουνιστική, δημοκρατική δύναμη, καλούμε τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως τα στελέχη του και τον κόσμο του που δε θέλουν κανενός είδους μνημόνιο να προβούμε σε κοινό συντονισμό της καμπάνιας του όχι, σε καθημερινές πανελλαδικές δράσεις, σε επεξεργασία εναλλακτικού σχεδίου και εν τέλει στη δόμηση ενός νέου υποκειμένου για την εθνική ανασυγκρότηση και για τη λαϊκή απελευθέρωση.

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"