ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ – ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η κυρία Ελενα Παναρίτη, «θεσμική οικονομολόγος» όπως η ίδια συστήνεται στο βιογραφικό της, έγινε ευρέως γνωστή στην Ελλάδα όταν ο Γιώργος Παπανδρέου του 2009 την συμπεριέλαβε στην δεύτερη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ.
Το βαρύ βιογραφικό και οι περγαμηνές της από την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ ήταν σημαντικές, την εποχή που ο πρώην πρωθυπουργός ευαγγελιζόταν την πράσινη ανάπτυξη και το νέο μοντέλο ανάπτυξης.  
Η κυρία Παναρίτη εξελέγη βουλευτής, αλλά μετά την πτώση του Γιώργου Παπανδρέου εξαφανίστηκε - περιπτωσιακά μόνο έκανε αισθητή την παρουσία της με συνεντεύξεις και άρθρα-  έτσι όπως είχε εμφανιστεί.
Και αίφνης εμφανίστηκε ξανά «άτυπη» σύμβουλος να συνοδεύει του Γιάνη Βαρουφάκη στις Βρυξέλλες για την «μητέρα των μαχών» στο έκτακτο Eurogroup.            
Η κυρία Παναρίτη διαθέτει και εκείνη πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες όπως ο φίλος της Γιάνης Βαρουφάκης για το πώς θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί το θέμα του χρέους.
Αν και φαίνεται πως επιστρατεύθηκε όχι για τις ιδέες της αλλά για τις χρήσιμες γνωριμίες της στην Παγκόσμια Τράπεζα και στο ΔΝΤ καθώς ο νέος υπουργός οικονομικών είχε στις Βρυξέλλες το πρώτο του ραντεβού με την Κριστίν Λαγκάρντ.

Η Ελενα Παναρίτη και η άφεση χρέους
Το Μάρτιο του 2014 μαζί με τον νομπελίστα Χρήστο Πισαρίδη σε άρθρο, η κυρία Παναρίτη μίλησε για την  «άφεση χρέους» η αλλιώς στη συγχώρεση του χρέους...

«Γίνεται κάθε μέρα της εβδομάδας» είπε με τη σιγουριά του ειδικού και θύμισε ότι εκείνη είχε ταχθεί από το 2009 υπέρ της άφεσης του χρέους.
Δείτε εδώ 
Η τεχνοκράτης κυρία Παναρίτη είχε προκαλέσει εγκεφαλικά στους συναδέλφους της βουλευτές του ΠΑΣΟΚ όταν δήλωνε « Δεν είναι το θέμα μας να κόψουμε λίγο τους μισθούς και τις συντάξεις. Κι όχι λίγο, πολύ. Το θέμα μας είναι να πάψουμε να έχουμε ελλείμματα».
Μπορεί να  ακούγεται παράταιρο αλλά ή ίδια συμμερίζεται απολύτως και την θέση του ΣΥΡΙΖΑ για διαπραγμάτευση με πυγμή.
« Δεν με αφορά η Μέρκελ. Ο ελληνικός λαός ψηφίζει τον έλληνα πρωθυπουργό» ανέφερε σε τηλεοπτική της συνέντευξη και παραμονές των ευρωεκλογών δήλωνε « Ο έλληνας πρωθυπουργός πρέπει να έχει μια ομάδα που να εξετάζει αυτές τις δυνατότητες (για το χρέος), να μην είναι γνωστή, που να οργανώνει αυτό το πράγμα».

Πώς σύστησε το ΠΑΣΟΚ την κ. Παναρίτη   
«Το συνολικό έργο της Έλενας Πανα­ρίτη αναγνωρίζεται διεθνώς σαν καλή πρακτική εφαρμογή "θεσμικών οικο­νομικών". Είναι ειδική στα ιδιοκτησια­κά δικαιώματα και στην αντίστοιχη δια­χείριση του δημόσιου τομέα. Τώρα είναι κοινωνικός επιχειρηματίας και επικεφα­λής του Panel Group, ένας ειδικός συμ­βουλευτικός όμιλος που επενδύει σε υποβαθμισμένες περιοχές και παρέχει συμβουλές για τη δημόσια στρατηγική πολιτική και τη μετατροπή και αξιοποί­ηση, της μη ρευστοποιήσιμης ακίνητης περιουσίας.

Στη σχολή Wharton του Πανεπιστημί­ου της Πενσυλβάνια και στο πλαίσιο της διερεύνησης της αγοράς της ακίνητης περιουσίας ασχολείται ιδιαιτέρως και διδάσκει χρηματοδότηση του οικιστι­κού τομέα. Επίσης έχει διδάξει και στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins στο τμήμα Ανωτέρων Διεθνών Σπουδών (SAIS) και Insead.
Κατά την διάρκεια της εργασίας της στην Διεθνή Τράπεζα ως οικονομολό­γος, πρωτοστάτησε σε σειρά θεσμικών μεταρρυθμίσεων, όπως τη μεταρρύθμι­ση Δημόσιου Τομέα και των ιδιοκτησια­κών δικαιωμάτων στο Περού, εργασία για την οποία της απενεμήθη η διάκριση της καλύτερης πρακτικής πρότασης και καινοτομίας.
Έχει πτυχία από τα Πανεπιστή­μια John Hopkins School of Advanced International Studies (SAIS), Insead, Harvard.Έχει πολύ καλές γνώσεις Ισπανικής, Αγγλικής, Γαλλικής, Ιταλικής γλώσσας και τη βασική γνώση της Γερμανικής».

΄Οταν η Αυγή έλεγε «αρπακτικό» την Παναρίτη 
Όταν ο Γ. Παπανδρέου έβαλε την κυρία Παναρίτη στο ψηφοδέλτιο της Επικρατείας, στην Αυγή δημοσιεύθηκε ένα άκρως ενδιαφέρον άρθρο με τον τίτλο « Η κατάρα των καλών προθέσεων» που ξεσκόνιζε την εργασία και την παρουσία της κυρίας Παναρίτη στο Περού και κατέληγε « το ερώτημα για την κυρία Παναρίτη παραμένει: Είναι ένας επικίνδυνος αδαής ιδεολόγος ή ένα καλά κρυμμένο αρπακτικό ?».
Ολόκληρο το άρθρο που δημοσίευσε στις 22 Σεπτεμβρίου 2009 η Αυγή:
«Όταν ο κ. Παπαδήμος αρνήθηκε την πρόταση του ΠΑΣΟΚ, η αγορά άρχισε να ανησυχεί. Γι’ αυτό και γρήγορα κυκλοφόρησε το όνομα της Έλενας Παναρίτη, που είχε δουλέψει για τη Διεθνή Τράπεζα και κατέχει τη 2η θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Διεθνής Τράπεζα είναι οι δύο θεσμοί που, στον αναπτυσσόμενο κόσμο, θεωρούνται ελαφρώς πιο ευπρόσδεκτοι από το τέρας της αποκαλύψεως. Οι πολιτικές που πρότειναν και επέβαλαν οδήγησαν αποδεδειγμένα την Αργεντινή στην απόλυτη οικονομική καταστροφή και τη ΝΑ Ασία στη μεγάλη κρίση του 1997. Δεν είναι τυχαίο πως, μετά το 2000, οι περισσότερες χώρες φρόντισαν να απεμπλακούν και από τους δύο. Μέχρι το 2007 οι μοναδικοί μεγάλοι οφειλέτες του ΔΝΤ ήταν η Τουρκία και το Πακιστάν, χώρες στρατηγικά συνδεδεμένες με τις ΗΠΑ.
Το παράδειγμα του Περού
Αλλά, για να μην είμαστε άδικοι με την κυρία Παναρίτη, ακολουθήσαμε το σημείο εκείνο του βιογραφικού της που η ίδια δείχνει να προτιμά. Τη δημιουργία κτηματολογίου και επίσημων τίτλων ιδιοκτησίας στο Περού επί προεδρίας Φουτζιμόρι, δηλαδή στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Η ιδέα προτάθηκε κυρίως από τον οικονομολόγο Ντε Σότο και έλεγε ότι οι φτωχοί που δεν διέθεταν τίτλους ιδιοκτησίας στη γη τους δεν μπορούσαν να αποκτήσουν πρόσβαση σε πιστώσεις από τις τράπεζες και αναγκάζονταν να δανείζονται με υπέρογκα επιτόκια από μη τραπεζικούς τοκογλύφους. Με το να δημιουργήσεις τίτλους ιδιοκτησίας, έλεγε ο Ντε Σότο, θα μετατρέψεις την περιουσία των φτωχών σε εμπορευματικό αγαθό το οποίο θα αξιοποιήσουν.
Και σε αυτό το κομβικό σημείο θα πρέπει να κάνουμε δύο υποθέσεις. Η μία λέει πως η κυρία Παναρίτη πιστεύει ειλικρινά πως το μέτρο αυτό βοηθά στην καταπολέμηση της φτώχειας, όπως ισχυρίζεται και ο τίτλος της στην παγκόσμια τράπεζα. Η άλλη λέει πως γνωρίζει ότι η υπόθεση Ντε Σότο ήταν μια όμορφα διατυπωμένη πρόταση, προκειμένου οι τράπεζες να βάλουν χέρι σε μια τεράστια περιούσια που δεν μπορούσαν να αποτιμήσουν με εμπορευματικούς όρους.
Γνωρίζουμε από τον 19ο αιώνα πως η εισαγωγή εμπορευματικών πρακτικών σε κοινωνικές ομάδες που δεν έχουν τον κατάλληλο εμπορικό πνεύμα οδηγεί με σιγουριά στην καταστροφή αυτών των ανθρώπων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας πρακτικής ήταν η εξαθλίωση των εργατών/πρώην χωρικών στην Αγγλία του 1850, εξαθλίωση που έκανε εντύπωση ακόμη και στους ανθρώπους εκείνης της εποχής. Το ίδιο συνέβη και στις ΗΠΑ στα τέλη του 19ου αιώνα και μάλιστα έχουμε από τότε νόμους που προστατεύουν τους δανειολήπτες από αρπακτικές τραπεζικές τακτικές. Ας μην επεκταθούμε παρακάτω, για όποιον έχει αμφιβολίες η βιβλιογραφία είναι βαριά και γεμάτη παρόμοια παραδείγματα.
Όταν δίνεις ενέχυρα δάνεια σε φτωχούς και όχι ιδιαίτερα μορφωμένους ανθρώπους που δεν μπορούν να τα διαχειριστούν, το αποτέλεσμα είναι πρακτικά ντετερμινιστικό. Οι τράπεζες θα αρπάξουν τις ιδιοκτησίες των φτωχών και οι φτωχοί θα γίνουν ακόμη φτωχότεροι, δημιουργώντας αυτή την ιδιότυπη νέα φεουδαρχία που μας οδηγεί ο νεο-φιλελευθερισμός, των ελάχιστων υπερ-πλούσιων, ανάμεσα σε μια θάλασσα φτωχών.
Θα αναρωτηθήκατε τι έγινε στο Περού μετά τις μεταρρυθμίσεις τις οποίες επιμελήθηκε η κυρία Παναρίτη; Παρά, λοιπόν, την καλή πρόθεση του κ. Ντε Σότο, η δημιουργία τίτλων ιδιοκτησίας δεν ήταν ο καθοριστικός παράγοντας προκειμένου οι φτωχοί να πάρουν δάνεια. Η πρόσβαση των φτωχών σε πιστώσεις αυξήθηκε μεν από το 17% το 1994 στο 37% το 1997, αλλά έπεσε ξανά στο 19% μέχρι το 2000.
Ο λόγος που οι φτωχοί σταμάτησαν να έχουν πρόσβαση σε πιστώσεις παρά του τίτλους ιδιοκτησίας, ήταν το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων που υλοποιήθηκε την ίδια εποχή με την ιδιωτικοποίηση των τραπεζών και άλλων δημόσιων οργανισμών που προσέφεραν πιστώσεις στους φτωχούς. Οι ιδιωτικές τράπεζες θεωρούσαν ασύμφορη την παροχή δανείων έστω και με τους νέους τίτλους ιδιοκτησίας.
Χωρίς να έχω πολλά παραπάνω στοιχεία μέχρι στιγμής, οι φτωχοί του Περού, φαίνεται να σώθηκαν από την ίδια τους τη φτώχεια. Οι τράπεζες τις περισσότερες φορές δεν θεώρησαν πως η αξία του σπιτιού ή του χωραφιού που θα έμπαινε ενέχυρο, ήταν αρκετή για να δικαιολογήσει το ρίσκο και τα έξοδα της διεκδίκησής του σε πιθανή χρεοκοπία του οφειλέτη.
Κωμικοτραγικές καταστάσεις έχουν αρχίσει να εξελίσσονται, τόσο στο πρωθυπουργικό περιβάλλον, όσο και στη μόνιμη αντιπροσωπεία της Ελλάδας στις Βρυξέλλες, με τη νεοτοποθετηθείσα από τον κ. Γιάννη Βαρουφάκη «ειδική σύμβουλό» του, κυρία Έλενα Παναρίτη.
Η επιλογή της πρώην βουλευτή επικρατείας του ΠΑΣΟΚ και συμβούλου του κ. Γ. Παπανδρέου, δεν ξεσήκωσε μόνον θύελλα αντιδράσεων και ειρωνικών σχολίων στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έχει αρχίσει να εξελίσσεται σε «μεγάλο πονοκέφαλο» και για το Μέγαρο Μαξίμου.
Η συμπεριφορά της κυρίας Παναρίτη η οποία προχωράει σε ξεχωριστές και μονομερείς ενέργειες, έρχεται σε επαφή με διάφορους παράγοντες των Βρυξελλών, εισέρχεται με το έτσι θέλω και απρόσκλητη ακόμη και σε κλειστές συσκέψεις του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης με τον ίδιο τον Πρωθυπουργό και αντιμετωπίζει σκαιότατα μέλη της μόνιμης αντιπροσωπείας της χώρας μας, έχουν δημιουργήσει ένα έντονα αρνητικό κλίμα.
Ήδη, τα παράπονα που είναι συνεχή, έχουν φθάσει στο πολύ στενό πρωθυπουργικό περιβάλλον, άτομα του οποίου αναζητούν τρόπους ώστε να περιορίσουν τις κινήσεις της, χωρίς να δυσαρεστήσουν τον υπουργό Οικονομικών κ. Γιάνη Βαρουφάκη στη στιγμή κατά την οποία η διαπραγμάτευση μεταξύ της Ελλάδας και των εταίρων- δανειστώ της έχει εισέλθει στην πλέον κρίσιμη φάση της.
Από την άλλη πλευρά, πληθαίνουν οι αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για την τοποθέτηση από τον υπουργό Οικονομικών της κυρίας Ελένης Παναρίτη ως «ειδική συμβούλου» του, καθώς δεν είναι λίγοι που αναρωτιούνται τι σκοπιμότητες υπηρετεί. Πολύ περισσότερο που η κυρία Παναρίτη, λόγω ακριβώς των διασυνδέσεών της με το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, εξ αιτίας των οποίων, όπως διαρρέουν κύκλοι του υπουργείου Οικονομικών, επιλέχθηκε από τον κ. Βαρουφάκη, θεωρείται μία – τουλάχιστον-, αμφιλεγόμενη προσωπικότητα.
Ποια είναι όμως η κυρία Παναρίτη; Το κείμενο που ακολουθεί είναι δημοσίευμα από την εφημερίδα Ποντίκι (14/4/2011) το οποίο αναδημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα: http://www.imerodromos.gr/
Η γυναίκα-αλεξίπτωτο
Η προσγείωση της Έλενας Πανα­ρίτη με… αλεξίπτωτο (του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας και των… αγορών) στο ελληνικό πολιτι­κό σκηνικό αντιμετωπίστηκε σαν μια ακόμη «καινοτόμος ιδιορρυθμία» του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος αναζητά «μοντέρνες λύσεις» από τους… ειδικούς.
Όμως, οι ζυμώσεις που γίνονται (με διαρροές) το τελευταίο διάστημα για την ανάθεση του τομέα των αποκρα­τικοποιήσεων στην εν λόγω πολύπει­ρη κυρία οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ίσως έφτασε η ώρα που το «κομάντο» (του ΔΝΤ) θα αναλάβει δράση. Γι” αυτό άλλωστε… προσγειώθηκε.
Βίος και… πολιτεία
Μια και θα (μας) κάνει τη δουλειά, ας τη γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από το βιογραφικό της, όπως αυτό είναι διατυ­πωμένο στην ιστοσελίδα του ΠΑΣΟΚ:
«Το συνολικό έργο της Έλενας Πανα­ρίτη αναγνωρίζεται διεθνώς σαν καλή πρακτική εφαρμογή «θεσμικών οικο­νομικών». Είναι ειδική στα ιδιοκτησια­κά δικαιώματα και στην αντίστοιχη δια­χείριση του δημόσιου τομέα. Τώρα είναι κοινωνικός επιχειρηματίας και επικεφα­λής του PanelGroup, ένας ειδικός συμ­βουλευτικός όμιλος που επενδύει σε υποβαθμισμένες περιοχές και παρέχει συμβουλές για τη δημόσια στρατηγική πολιτική και τη μετατροπή και αξιοποί­ηση, της μη ρευστοποιήσιμης ακίνητης περιουσίας.
Στη σχολή Wharton του Πανεπιστημί­ου της Πενσυλβάνια και στο πλαίσιο της διερεύνησης της αγοράς της ακίνητης περιουσίας ασχολείται ιδιαιτέρως και διδάσκει χρηματοδότηση του οικιστι­κού τομέα. Επίσης έχει διδάξει και στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins στο τμήμα Ανωτέρων Διεθνών Σπουδών (SAIS) και Insead.
Κατά την διάρκεια της εργασίας της στην Διεθνή Τράπεζα ως οικονομολό­γος, πρωτοστάτησε σε σειρά θεσμικών μεταρρυθμίσεων, όπως τη μεταρρύθμι­ση Δημόσιου Τομέα και των ιδιοκτησια­κών δικαιωμάτων στο Περού, εργασία για την οποία της απενεμήθη η διάκριση της καλύτερης πρακτικής πρότασης και καινοτομίας.
Η Panel Group ασχολείται με ρυθμί­σεις αξιοποίησης ακίνητης περιουσίας που χρηματοδοτούνται αποκλειστικά από τον ιδιωτικό τομέα και που αποδί­δουν σημαντικά οικονομικά, κοινωνι­κά και περιβαλλοντολογικά αποτελέ­σματα. Έχει πτυχία από τα Πανεπιστή­μια John Hopkins School of Advanced International Studies (SAIS), Insead, Harvard.
Έχει πολύ καλές γνώσεις Ισπανικής, Αγγλικής, Γαλλικής, Ιταλικής γλώσσας και τη βασική γνώση της Γερμανικής».
Προσοντούχος η βουλευτής Επικρα­τείας. Πώς μπορούμε να διαφωνήσου­με; Ας «σκύψουμε» όμως λίγο πάνω από τη δουλειά της για να τη γνωρίσου­με καλύτερα. Άλλωστε είναι πολύ πιθα­νό να υποστούμε την «ευεργεσία» των γνώσεων και των προσόντων της. Ας προετοιμαστούμε…
Καθώς η εργασία της κυρίας Παναρί­τη στο Περού θεωρείται και από την ίδια μοντέλο (το οποίο μάλλον φιλοδοξεί να εφαρμόσει και εδώ) επιβάλλεται να ρί­ξουμε μια ματιά στο πώς εφαρμόστηκε και ποια αποτελέσματα άφησε πίσω για την κοινωνία του Περού.
Η κυρία Παναρίτη, λες και το “ξερε ότι δημιουργούνται οι πολιτικές προϋ­ποθέσεις για την εφαρμογή νεοφιλε­λεύθερων οικονομικών μοντέλων εγκα­ταστάθηκε στο Περού το 1991. Έναν χρόνο αργότερα (τι σύμπτωση κι αυτή!), το 1992, ο Αλμπέρτο Φουτζιμόρι έκανε πραξικόπημα για να παραμείνει στην εξουσία και να ολοκληρώσει το έργο του ξεπουλήματος της χώρας (του).
Η«προσφορά»
Ο Φουτζιμόρι εγκατέλειψε το 2000 το Περού και καταδικάστηκε σε 25 χρό­νια φυλάκιση για μαζικές δολοφονίες, κατάχρηση εξουσίας, υπεξαίρεση χρή­ματος και διαφθορά. Εν τω μεταξύ η κυ­ρία Παναρίτη του έπλεκε το εγκώμιο.
Η κυρία Παναρίτη εργαζόταν για «τη μεταρρύθμιση της αγοράς ακινήτων και τις στρατηγικές της ιδιωτικοποίησης». Μερικοί από τους τίτλους των βιβλίων της είναι ενδεικτικοί: «Το φαινόμενο του Φουτζιμόρι: Κυβερνητική μεταρ­ρύθμιση μέσω της άμεσης δημοκρατί­ας» (1995), «Τίτλοι ιδιοκτησίας: Το θαύ­μα του Περού» (1999), «Στρατηγικές ιδιωτικοποίησης», με παράδειγμα, επί­σης, το Περού.
Την προσφορά της Παναρίτη ανα­γνώρισαν τα στελέχη της κυβέρνησης Φουτζιμόρι καθώς και οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και οι λοιποί στυλοβάτες του συστήματος (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ κ.λπ.). Αντίθετα, ο λαός του Περού δεν εκτίμησε ούτε την Παναρίτη ούτε την πολιτική του ΔΝΤ, καθώς:
♦ Στη χώρα αυτή της Λατινικής Αμε­ρικής οι απολύσεις και η κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων συνεχί­ζονται σε καθεστώς πλήρους ατιμωρη­σίας, όπως ακριβώς συνέβη και τη δεκα­ετία του ’90, την εποχή που η Παναρίτη εργαζόταν για το καθεστώς Φουτζιμόρι, κατά τη διάρκεια του οποίου υποχώρη­σαν όλες οι κοινωνικές κατακτήσεις: το δικαίωμα στην απεργία, στον συνδικα­λισμό, στην εργασιακή σταθερότητα.
♦ Η σημερινή κατάσταση των συνταξιούχων είναι αξιοθρήνητη, καθώς οι συντάξεις είναι παγωμένες εδώ και 8 χρόνια και δεν φτάνουν να καλύψουν ούτε το 10% των βασικών εξόδων του οικογενειακού προϋπο­λογισμού.
♦  Η μεγάλη πλειονότητα των επιδο­μάτων που θα έπρεπε να λαμβάνουν οι συνταξιούχοι με βάση τους νόμους των τελευταίων δεκαετιών έχουν σκανδα­λωδώς περικοπεί (σας θυμίζει κάτι;). Το ίδιο το κράτος έχει επινοήσει τρόπους για να αποφύγει να πληρώσει τα νόμιμα επιδόματα.
♦   Μεγάλος αριθμός εργαζομένων απολύεται καθημερινά ως συνέπεια των μέτρων που λαμβάνονται για τον περιορισμό του εργατικού κόστους (κά­τι μας θυμίζει κι αυτό…).
Εξολόθρευση των ιθαγενών
Η τραγωδία στην Ελλάδα άρχισε με τη διαπίστωση ότι τελικά λεφτά… δεν υπάρχουν και προκειμένου, υποτίθε­ται, «να πληρωθούν μισθοί και συ­ντάξεις», ο Γ. Παπανδρέου προσέφυ­γε στο ΔΝΤ. Στο Περού (απ” όπου έχει πλούσια πείρα η βουλευτής Επικρα­τείας και σύμβουλος περί αξιοποίη­σης της δημόσιας γης του Παπανδρέ­ου) το δράμα εξελίχθηκε μια δεκαε­τία νωρίτερα. Ας δούμε πώς…
Το 1974 το καθεστώς του στρατηγού Χουάν Βελάσκο Αλβαράδο αναγνωρίζει τη «νόμιμη ύπαρξη και τη νομική ταυτό­τητα των ιθαγενών λαών του Αμαζονίου και των εδαφών τους». Η κατάσταση αυτή επιβεβαιώθηκε με το Σύνταγμα του1979. Ωστόσο όλα αυτά διαγράφτη­καν με μια μονοκονδυλιά με το Σύνταγμα του καθεστώτος Φουτζιμόρι (για τον οποίο η κυρία Παναρίτη έχει γράψει ύμνους) το 1993, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο της αρπαγής και της καταλή­στευσης των εδαφών αυτών.
Με το Σύνταγμα του Φουτζιμόρι το 1993 θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι άνοιξε ο δρόμος για την εκμετάλλευ­ση της γης των Ινδιάνων (γι” αυτήν την εκμετάλλευση εργάστηκε στο Περού η κυρία Παναρίτη αποκτώντας τη σημερι­νή τεχνογνωσία).
Είναι περιττό να σημειώσουμε για το συμφέρον… ποιων προωθήθηκε η εν λόγω νεοφιλελεύθερη νομοθεσία… Οι πολυεθνικές έχουν πια απελευθερωθεί από το βάρος των αυτοχθόνων πληθυ­σμών και έχουν εξασφαλίσει την πρό­σβαση στο πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, την εξορυκτική βιομηχανία, τον τουρι­σμό και την υλοτομία, σε περιοχές που παραδοσιακά ανήκουν στους λαούς που διαμένουν εκεί.
Κάπως έτσι στρώθηκε ο δρόμος από την κυβέρνηση Φουτζιμόρι ώστε το κράτος να διακηρύξει ότι η γη των ιθα­γενών λαών είναι «διαπραγματεύσιμη» (σας θυμίζει κάτι;) «σύμφωνα με την οικονομία της αγοράς». Κάπως έτσι, μέσω… Προεδρικών Διαταγμάτων και με τρικ που ξεπερνούσαν τις κοινο­βουλευτικές αγκυλώσεις, προχώρησε το ξεπούλημα. Η αρπαγή και το ξεπού­λημα της γης των Περουβιανών έγινε αριστοτεχνικά και… εκσυγχρονιστικά, με τα εξής βήματα:
♦ Δημιουργία κτηματολογίου.
♦ Επίσημοι τίτλοι ιδιοκτησίας επί των προαιώνιων κοινοτικών ιδιοκτησιών επί της προεδρίας Φουτζιμόρι.
♦ Πρόσβαση (των ιδιοκτητών) σε πιστώσεις. Δηλαδή δέσιμο της γης τους με υποθήκες στις τράπεζες.
Τη συνέχεια τη φαντάζεστε…
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Διεθνής Τράπεζα είναι οι δύο θεσμοί που, στον αναπτυσσόμενο κόσμο, θε­ωρούνται η Κόλαση. Οι πολιτικές που «πρότειναν» – ανάλογες με τις απαι­τήσεις που διατυπώνει σήμερα στην
Ελλάδα το ΔΝΤ – οδήγησαν την Αργε­ντινή στην απόλυτη οικονομική κατα­στροφή και τη ΝΑ. Ασία στη μεγάλη κρίση του 1997.
Σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι από το 2000 και έπειτα οι περισσότερες χώ­ρες φρόντισαν να φύγουν τρέχοντας τόσο από την Παγκόσμια Τράπεζα (της… Παναρίτη) όσο και από το ΔΝΤ (του σοσιαλιστή και φίλου του πρω­θυπουργού μας Στρος – Καν. Μέχρι το 2007 οι μοναδικοί μεγάλοι οφειλέτες του ΔΝΤ ήταν δύο μεγάλα «εξαρτήμα­τα» της Ουάσιγκτον, η Τουρκία και το Πακιστάν. Ας σημειώσουμε ότι και η Τουρκία φρόντισε να την κάνει…
Και ενώ, λοιπόν, όλοι – ή τουλάχιστον όσοι μπορούσαν – έφευγαν όσο πιο μα­κριά από την επιρροή αυτών των ευα­γών ιδρυμάτων, ο Γ. Παπανδρέου, όχι μόνο έσπευσε στις αγκάλες τους, αλ­λά φρόντισε να αξιοποιήσει και κάποια από τα στελέχη τους, όπως η κυρία Πα­ναρίτη (θέλει να την κάνει και μέλος της κυβέρνησης). Ή μήπως, τελικά, συμβαί­νει το αντίστροφο; Δηλαδή τα εν λόγω ιδρύματα με τα στελέχη τους (εντός της κυβέρνησης) «αξιοποιούν» την κυβέρ­νηση της χώρας και τον πρωθυπουργό;
Ό,τι από τα δύο κι αν συμβαίνει, το αποτέλεσμα είναι τραγικά ίδιο…
==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"